Hayat ne garip… İnsanın hayatı soruyla başlar ve soruyla biter. Adını ne koydunuz? Merhumu nasıl bilirdiniz?

Bir zamanlar çocuktuk, hayatı olduğu kadar algılar ve illaki mutlu olacak bir şeyler bulurduk. Oysa hayat acının tam kendisiymiş. Keşke acılar dakikası geçmeden kaybolsalar. Sadece of çekip, sonrasında kahkahalar atarak yolumuza devam edebilsek...

Bütün kötülükler bu dünyada karşılığını buluyor, aynen tüm iyiliklerin bulduğu gibi. İlahi adalet öbür tarafa kalmıyor merak etmeyin. Çevrenizi dikkatle izlerseniz görürsünüz. Eğer iyi zannettiğiniz bir kişi kötü şeylerle uğraşıyorsa, biliniz ki geçmişinde yaptığı hatalar, kötü işler vardır. Onların cezasıdır yaşadıkları. Dünya, hayatımızın bir bölümünü geçirdiğimiz kısımdır. İnsanlara Yaradan'ın süre verdiği, kötülük yapsalar dahi hemen müdahale etmediği bölümdür. Kötülere kim dur diyecek? Adaleti kim sağlayacak? Eşitlik ne zaman başlayacak? İyiler ne zaman kazanacak? Sarayda oturmakla kişi padişah olmazmış. Herkes kendisinin tanrısı. Can tatlıysa tanrıların her yüzünü yaşar insanoğlu. Herkes ölümlü diye mi adalet? O zaman her ölen adilce ölüyor diye mi düşünmeli insan?

İnsanların büyük bir kısmı öteki dünya diye yaratılan bir kavramdan dolayı bu dünyadakinden çok oradaki adalete önem veriyor. Seni Allah'a havale ettim, seninle öteki dünya da hesaplaşacağız vs. gibi söylemler, adaletin burada olmasa bile orada tecelli edeceğine dair bir inanç geliştirmiştir. Bu da tabii adalet kavramının sistem tarafından sömürülmesine son derece uygun bir zemin hazırlıyor. Çoğunluk diğer tarafa göre yaşıyor. Şu anda bulundukları reel hayatta değiller. Bu adaleti bir kişi, kurum, tarikat her neyse oralarda arıyor. Cennet garantisi veren legal ya da illegal örgütlenmeler adaletsizliğin var olmasını sağlıyor. Hepsi kendi inanç sistemlerine göre bir adalet geliştiriyor. Evrensel insan haklarının ihlali her türlü adaletsizliğe ya da belirli zümreye ait bir adalet sistemi yaratıyor. Evrensel insan haklarında esastır ihtiyacını duyduğumuz bütün temel kavramlar.

Hülya Çakıcı