Merhaba. Bugün nasılsın? Açıkçası gülümsedim bir an sonuçta kim olduğunu bilmediğim birine yazıyorum. Belirsizliklerle başa çıkamadım bugün ve yeni bir belirsizlik daha eklendi. Sesimi bile çıkartmadım. Bugün kahveyi çok tüketmedim. Adını bilmiyorum. Sanırım sen uydurulan bir hayali karaktersin. Portreni bilmediğim için tanımlamak çok zor seni. Hoş bilsem de çok tanımlayamazdım. Mutlu hissettiğim zamanlar bir şekilde hayatıma giriyorsun ve o an soru işaretlerinden seni duyamıyorum. Yok oluyorsun birden. Sürüklüyorsun, sivriliyorsun. Tükeniyorum biraz daha.

Şehir yine sessiz… Kaybolmaya yer arıyor sanki. Oradasın değil mi? Köşe bucak kaçıp gidiyor musun yoksa? Kal demiyorum ama gitme de demiyorum. Aklımı kaçırıyorum. Mutlu musun bu durumdan? Başka kıyılara vurup sığ kalmak istiyorum. Hislerim kayıp, içim tenha. Sığınabileceğim bir tenin yok. Kendime sokuluyorum. Umudum var, inancım. Sana teslim olmuyorum. Aramızdaki uçurum, yaşadığımız tezatlıklar. O kadar yabancısın ki beni her an tüketsen bile her gün var oluyorum. Fark etmedin mi?

Nereye gittiğini bilmiyorum.

Hangi filmleri izlediğini, hangi kitapları okuduğunu, düşüncelerini…

Susmak adalet miydi? İnsanlar birbirini sever miydi?

Mutsuzluk göz kırptığın da ona teslim olunur muydu?

İhtilal çıksa toplum kendisiyle çatışır mıydı?

Ya da konunun bunlarla ne alakası var demekle yetinip sadece susar mıydı?

Cansu Şengün