Şu sıralar cevaplamakta zorlandığım belki de anlamsız gelen birkaç sorum var kendime. Ya da tam tersine cevabı bulduğum anda yerli yerine oturacak belki de her şey. Tamamlanacağım yani.

Öyle yorgun hissediyorum ki bazen, sanki ben pozitif kalmak istedikçe aşağı çekiyorlar beni. "Hep bu şekilde mi olacak? Tırmanmak zorunda mı kalacağım yaşamım boyunca? Zor yoldan mı olmalı her şey? Neyin savaşını veriyorum ki içimde? Neden çırpınmak zorundayım iyilikle güzellikle olsun diye?"

Bu dünyadaki, insan da dâhil her şeyin küçük/büyük, canlı/cansız vs. bir sistem olduğunu düşündüğümde ve sistemlerin de sonsuza kadar yaşamadığını gördüğümüze göre, ne için bütün bu kargaşa? Bu kadar kötülük neden, ne zaman böyle kötü olduk? Belki de doğru soru neden seviyoruz kötü olmayı?

Böyle zamanlarda, aklıma üşüşen bu sorulardan kaçmak kolay olmuyor. Zihnimi boşaltmak, sakinleşmek öyle zor geliyor ki bazen, ipin ucunu bırakacağımdan korkuyorum. İçimden vazgeçmek istemiyorum çünkü ben. Öyle kötü ki dışarısı, kafamı çıkarıp bakmaya, çevremle paylaşımda bulunmaya korkar oldum.

Herkeste bir bıkkınlık, boş vermişlik, bencillik, sömürgecilik, tahammülsüzlük.. Uzar gider bu liste.

Acımasızlar çünkü gözünüzün yaşına bakmıyorlar. Kendinizi korumanız gerekiyor. Bütün ilişkiler de böyle değil mi aslında, her şey o kadar karşılıklı ki, oralarda bile alışveriş söz konusu. Hatta piyasası oluşmuş güzel duygularımızın, talebe göre fiyatı da var, artıp azalıyor. Tabii ki etkileyen dış güçlerde var…

Bir de zaman, emek, değer verdiklerimiz oluyor hayatımızda, asıl onlardan bir şeyler beklediğimizde ve o beklentimiz karşılanmadığında alt üst oluyoruz sanki. Burası da uzaydaki kara delik gibi... Ben içime bunları sorunca daha beter kayboluyorum.

Hal böyleyken, ne yapacağız? Ah ah tut elimi içim, eninde sonunda öğreneceğiz kendi kendimize yetmesini.

Karamsar olma sen...