Tüp bebek tedavisi, ekibin ve çiftin katılımını gerektiren uzun ve yorucu bir süreçtir. Bu alanda yaşanan anlamlı gelişmelere rağmen maalesef tedaviye başlayan her çiftte hamileliğin gerçekleşmesi olanaksızdır. Tedavinin başarı oranı direkt olarak kadının yaşına ve yumurtalık rezervine bağlı olarak değişir.

Yeterli sayıda yumurta üreten ve 39 yaşından küçük kadınlarda 3 tedavi siklusu sonrası kümülatif gebelik beklentisi %80 civarındadır. Bir başka deyişle tedaviye başlayan 100 çiftten yaklaşık 80 tanesinin 3 deneme sonrası çocuk sahibi olmaları beklenir.

Buna karşılık 39 yaşından büyük kadınlarda özellikle yumurtalık rezervinin azaldığı durumlarda sonuçlar can sıkıcı olabilir ve kümülatif gebelik oranları %10 – %30 arasında değişmektedir.

Tüp bebek tedavileri artık tüm dünyada standartlaşmış 3 temel adımdan oluşur. Tedavi yumurtalıkların çok sayıda yumurta hücresi üretmeleri amacıyla uyarılması ile başlar. Sonraki adım ise bu yumurtaların toplanması ve embriyo oluşturmak üzere döllenmesidir. Döllenmeden sonra embriyolar annelerinin rahmine transfer edilecekleri ana kadar 3–5 gün süreyle laboratuvardaki inkübatörlerde saklanırlar.

Transferden 10–12 gün sonra gebelik testi yapılır.

Tedavi protokollerinin standart olmasına rağmen gebelik sonuçlarında, laboratuvar koşulları, tıbbi ekibin deneyimi ve embriyo transfer politikalarından köken alan büyük farklılıklar bulunur. Tüp bebek merkezleri rakipleri ve hastalar tarafından daha fazla sayıda embriyo transfer etmeleri için baskı altındadırlar.

Ancak bu durum çoğul gebelik oranlarında tehlikeli bir artışa neden olmaktadır. Pek çok Avrupa ülkesinde ve Avustralya’da bir hastaya transfer edilebilecek embriyo sayısını kısıtlayan yasal zorunluluklar mevcuttur. Ülkemizde de bu tür bir yasa yürürlüktedir.

Mevcut yasalarına göre 35 Yaşın altındaki kadınlara ilk iki denemede birer embriyo, sonraki denemelerde iki embriyo yerleştirilebilir. 35 yaş üstü kadınlara ise 2 embriyo transfer edilebilmektedir.