Benden bir yaş küçük bir erkek kardeşim var. Aslında 18 yaşımıza kadar klasik bir abla-kardeş ilişkimiz vardı, arada sırada dalaşsak da birbirimizi sever sayardık. Ancak zaman geçtikçe, büyüdükçe, karakterlerimiz şekillendikçe ilişkimiz çekilmez bir hal aldı.

Aslında anneme sinir oluyorum diyerek başlamalıyım sanırım, çünkü kardeşimin bu kadar şımarık ve saygısız biri haline gelmesinin en büyük sorumlusu annem. İkimiz de işten yorgun geliyoruz, annem ‘kalk kardeşine yemek hazırla’ diyor. Annemden yüz bulan eşşek sıpası da her fırsatta bizden bir şeyler istiyor. Ben artık kesinlikle kendisine hizmet etmiyorum, kalk kendin yap diyorum, o da ukala ukala cevap veriyor.

Gündelik dalaşmalarımız bir tarafa, genel olarak onun ‘erkek çocuk’ olduğu için sürekli kayırılıyor ve daha çok saygı görüyor olması da sinirime dokunuyor. Herkes tarafından sürekli onaylanan beyimiz, her fırsatta bana, fikirlerime, hayat tarzıma laf yetiştirmeye bayılıyor. Benzer işlerde çalışıyoruz ve ben ondan daha fazla kazanıyorum ama ne zaman iş muhabbeti olsa, ‘senden de bir baltaya sap olamaz’ diyor. Bu saygısızlığına ve tavırlarına tahammülüm kalmadı artık. Eskisi gibi konuşup gülelim, birbirimize destek olalım istiyorum, eski kardeşimi çok özlüyorum ama zaman geçtikçe aramızdaki mesafe de artıyor. Sanırım artık bu işin geri dönüşü yok. Onunla oturup iki kelime kavga etmeden konuşmamız artık imkansız gibi gözüküyor. Bu durum beni çok üzüyor, kimsenin beni anlamayacağını düşündüğüm için de derdimi kimseye anlatamıyorum. Ne yapacağım hiç bilmiyorum...