Bazen eleştirdiğin şeyler duvar gibi yüzüne çarpar. Bi' bakarsın o eleştirdiğin şeyin içine düşmüşsün ve dünya ordan hiç de düşündüğün gibi değil-miş! Ben de tam olarak öyle bir duygunun içindeyim şu sıralar...

Çocuk yapıp da bulduğu her ortamda çocuğunu konuşan insanlara gözlerimi devire devire bakan, "Herkes çocuk yapmasın lütfen" diye söylenen ben bir baktım ki teyze olduktan sonra gördüğüm herkese "ama baksana şunaa" diye fotoğraf gösterir olmuşum. Henüz 10 günlük ancak telefonumda bu 10 gününün hemen hemen her dakikası mevcut. Videolarında ise durum daha vahim... Bebek, bebek olduğu için tabii, sadece emiyor ve uyuyor ancak ben o uyuduğu videoları hayranlıkla izliyorum. Bir keresinde 3 dakikalık videonun son 10 saniyesinde küçük bir gözünü açıp kapamış diye iş arkadaşımı esir alıp "Bak bak şimdi ne yapacak bak" derken yakaladım kendimi!

Neyse ki farkındalık önemli! Hala bir insanın gündeminin "yalnızca" çocuktan oluşmaması gerektiği görüşündeyim ama "ama o kadar tatlı kii..." İnsanın bazen çok sevdiği konular hakkında konuştukça konuşası, paylaştıkça paylaşası gelirmiş. Bebek de tam olarak öyle bir şeymiş. Yaşayınca öğrendim. Lezzetli bir yemekten bahsetmek gibi bebekten bahsetmek. İştah kabartıyor. Ancak dedim ya farkındalık önemli. Hayatta başına henüz gelmemiş şeyleri eleştirmemek gerek en azından çok katı bir şekilde... Yaşayanların da bir bildiği varmış çünkü.

Birden tüm gelecek planlarına sorgusuz sualsiz kattığımız +1'imiz var bizim. Evinde, yakınında bir bebeğin olması çok güzel, o enerji çok başka. Çok saf, çok olması gerektiği gibi, çok kendine özel, çok duygu dolu, çoğalmak güçlü bir duygu...

Bir şeyi karşılık beklemeden sevebiliyor olmak iyi geliyor insana. Teyzelik bir nevi annelik stajı imiş. Tek odak noktan var, o net geriye kalan herkes flu sanki...