Hayatımda hep aşk olsun istedim. Her davranışımda önceliğe bunu aldım. İyi okullarda okumuş, iyi bir mesleği olan bir kadın olarak “aşkı bulamamış” demelerinden korktum. Bu uğurda da maalesef çok yanlış şeyler yaptım.

Radarıma hoş biri girdiğinde hemen dikkatimi ona verdim. “Nasıl sevgilim olmasını sağlayabilirim?”. İşte bu soruyu kendime sorduktan sonra o iyi eğitimli, işinde gücünde, arkadaş çevresi geniş, kimseye ihtiyacı yok gibi görünen kadının aklı fikri o ilişkiye başlamak ve sürdürmek oldu. Kendime yabancılaştım. Çok şey mi istedim bilmiyorum ama sanıyorum bugüne kadar hayatıma giren erkeklerin kendilerinden çok, aşksız kalmamayı istedim. Yalnız kalmaya tahammülüm olmadı. Her ilişkim hemen yoğun duygular yaşatsın istedim.

Ara vermeden hayatıma birilerini aldım. Gayet düzgün ilişkilerim de oldu ama artık yoruldum. Duygularımdan emin olmadan büyük boy laflar ettim, ilişkilerde ciddiye gittim, aşk yaşıyor havası yaratmak istedim. Dışarıya nasıl bir resim verdiğimle çok ilgilendim. Sanırım birçoğunda da sahte pozlar verdim. Son birkaç ilişkime bakıyorum da bir süre yalnız kalıp kafamı dinlesem çok daha iyi olurmuş. Duygularımı tartmadım ve yoğun hissetmeye çalıştım. Abartılı mesajlar, davranışlar, hediyeler, yalanlar… Sevgili olduklarımı kendime iyice bağlamak için kendimi çok yordum. Aşksız kalmak istememiştim. Bunu arkadaş kaldığım sevgililerime bile söyleyemem ama kendime itiraf ediyorum.

Rumuz: Esra