Bazen bazı rüyalar yarım kalır ya… Tesiriyle uyanırsın; can atarsın ama o rüyadan geriye sadece bedeninin her bir noktasında bıraktığı o hisler kalır. Ne kadar istesen de devam etmez. Uyusan bile aynı rüyaya kaldığın yerden akamazsın. Yarım kalmıştır ama unutulacak gibi de değildir. Kaçmak istesen, gün içinde ansızın yakalar seni, sıradan şeyler yaparken bile kendini hatırlatır.

Bardağa uzandığın elinde belirir, kafanı çevirdiğinde caddede, trafikte, bir anlık bakışta… Ufak ufak, rüyandan imgelerin kırıntıları akar. Puzzle gibi, hatırlayabildiğin parçaları birleştirmeye çalışırsın. Gözünün daldığı her yerde yeniden canlanır. Kendini hatırlatma gücü, rüyanın kendisinden bile daha tesirlidir. Bu his! pamuklara sarıp kavanozlarda saklamalık, her canın çektiğinde kapağını açıp sıcacık, tazecik içine çekmelik… Taa ruhunun derinliklerine kadar indirmelik bir his.

Peki, hissin kokusu olur mu?

Bu olmayan bir koku…

Hiç var olmamış ama senin içinde, senin tarafından var edilmiş bir koku.

O hiç olmayandan çıkıp gelen, içinin en derininde bütünleştiğin bir şey bu

Rüyanın kokusu olur mu? Bu mümkün mü gerçekten?

Koku reseptörlerimin bir rüya karşısında bu kadar saldırıya uğraması mümkün mü?

Böyle bir his yaşadın mı hiç? Uyuyunca geçer sandığım Sen…

Bir rüyanın minicik “varsızlığında” bile varlığını hissettiren o delice şey… Bazı rüyalar bitmez… Sadece uyanırsın…