Her gün sesini duyduğunuz bir adamın sesini yine de özler misiniz?

Ben özlüyorum...

Bazen hayatınızdaki insanı anlatacak dil bulamazsınız. Yetmez hiçbir cümle, hiç bir sözcük. Çünkü o tam da yüreğinizin ortasına gelip oturmuştur. Hiç kalkmasın istediğiniz hayat yoldaşınız.

Ankara yağmurlu, Ankara ayaz. Avuçlarımı terleten, kalbimi ısıtansa sesin, gülüşün, bakışın, sevgin…

Etrafıma baktığım her şey anlamsızken anlamlı kılan, nefesime nefes katan, ruhumun eşsiz, yüreğimin tek ve en güzel varlığı...

Ne de güzel geldin, ne de güzel sevdim…

Her şeyini sevdim hem de... Kaybolduğum tenini, içime işleyen bakışını, minik bedenimi sarıp sarmalayan ellerini, sinirlendiğinde sıktığın dişlerini, kızdığında sessizliğini, en çok da gülünce kaybolan gözlerini…

Hayat kursağımda kalan heveslerimi, alıp da veremediklerini, boğazımdaki yığılmış düğümleri tek tek suratıma çarparken bir ışık yakıp seni bahşetti armağan olarak...

Hayat bana "sev" dedi, sevdim.

Hem de çok sevdim.

Şimdiyse sensiz geçen her dakikayı yok sayıyorum, yaşanmamış, ömrümden silinmiş.

Hoş geldin.

İyi ki geldin...