Bir haftadır elim klavyeye gitmiyor. İçim soğuyor diye boşuna söylemiyorum. Yazılarımdan gönderdiğim blog sitesinin değerli bir yazarının dediği gibi, “Yazma eylemi insanın içinde yanan bir ateşin sonucudur.” Bugün kendimi zorlayarak yazıyorum. Bakalım neler çıkacak klavyenin kara tuşlarından beyaz ekrana...

Aklım dolu kelimelerle, cümlelerle fakat yüreğimde hiç yok. Aklımdakileri yazsam pek bir şeye benzemez gibi geliyor. Onları alıp gönül süzgecinden geçirmek gerek. Hani, bir yemek yapmak için tüm malzemeleri tezgahın üstüne dizersiniz ya... Sonra belirli miktarlarda, sırasıyla ve süresiyle -aynı zamanda tecrübeyle- bir bir tencereye alıp gözlemleyip tadıp pişirirsiniz ya... Ortaya nefis bir eser çıkarırsınız. Sofrada aç bekleyenler de afiyetle ve zevkle yerler. Size teşekkür ederler. Onlar da siz de mutlu olursunuz. Ya da sıra ve süre gözetmeksizin tüm malzemeyi tencereye atıp bir taşım kaynatıp tadını-tuzunu kontrol etmeden ortaya sürerseniz, kimseler elini sürmez. Aklımızdan geçenleri yazmak da böyle birşey olmalı. Oysa gönlümüzden süzülenler öyle mi? Göze de hitap eder, akıla da gönüle de.

Yüreğimin soğuması hoşuma gitmiyor. İçimdeki ateşin sönmesini istemiyorum. her sabah koşarak klavyemle buluşmak, Sezen eşliğinde ona yüreğimdekilerden dökmek, yazmak istiyorum. Mutlu olmak istiyorum. Nefes almak, yaşadığımı hissetmek, aşkla yaşamak istiyorum. Gülün kokusunu, çilek reçelinin tadını, motosikletimin sesini, sevdiğimin ismini, gelincik çiçeğinin rengini doyasıya hissetmek istiyorum. Yani... Yazmak istiyorum...

Sonbahar geldi. Hüzünle anılan aylar. Belki de haksızlık ediyoruz onlara. Onlar bir döngünün parçası. Kendi içinde birçok güzellikler saklı. Onları bulup farketmemiz, yaşamamız gerek diye düşünüyorum.

Sağlıkla kalın.

04.10

Meserifi