İlişkilerde verilen araların sonrasında oluşan birleşmelerin daha kuvvetli, daha temkinli ve daha güçlü olacağına inandım. Ve ben her adımda artık güçlü olmak değil de kendimi bırakmayı istedim. Ayrılık göğsüme oturdu, beynimin her hücresini keşfetti ve giderek anlamsızlaştı. Ben neydim, kimdim? Bunların içinde karışmışken yolumu seninle bulmak istedim. İnsan sevdiği kadının yanından öylece gidebilir mi? Bu sevgi bana ait değil? Gözüne soka soka can acıtmak neyin nesi? Kin mi, öfke mi, ego mu?

"Yoksun" demenin en bencilce tarafı.

Daha fazla geç kalmayı göze alabilmek.

Hayatında herkes için bir planı olan adamın senin için bir harfi olmamasının sebebi sevgisizliktir. Kendi sözlerini yalanlamaktır. İhanettir. Kaybetmekten korkmamaktır. Ya da kaybetmeye çok hazır olmaktır... Sanırım, kabul etmeliyim ki o adam yok! Gözünün içinde yaşayan, seninle sevmeyi seven, yanında olmak için her anını fırsata çeviren o adam yok! Bahaneleri, tercihleri, senin için dinlemediği müzikleri, seni kapıda bıraktığı hayatı... Söylesene adam, ben neydim senin için? Söyle ki ben ona inanayım. İnandığım yalanları unutayım. Küçük dünyamı, evimi yıkayım. Her şeyimi toplayıp gideyim. Yıllar önce inandığım umudun peşinden koşup "O günler gelecek" diye kalbimle beynim arasında kalmayayım.

Söylesene adam, sen beni hiç düşündün mü? Ve sen bu kadar aklına koyduğunu yaparken bu kadını belki de hiç aklına koymadın. Yürürken, doyarken, üşürken, her anında onun yanında olmak istemedin. Sen hiç onun için bir şey yapmak istedin mi?

Söylesene adam.

Bir kafesin içine saklamak istediğin kadın, gecenin karanlığına terk ettiğin kadın...

Üşüdüğün sen, sokakta bıraktığın kadın...

Sadece bil ki geç kalınmış hiçbir şeyin anlamı kalmaz.

Her şey vaktinde güzeldir.

Zaman soğutur. Ve soğuk bir kalbe çare yoktur.

İç sesini dinleyen kadın

Görsel: Magdalena Roeseler