Herkese karşı hep güler yüzlüyüm. En tatlı sesimle en tatlı kelimeleri seçerek konuşuyorum. Hep anlayışlıyım. Hep yumuşağım.

Ama aslında içimde fırtınalar kopuyor. Meselâ “Bir tanecim nasılsın?” dediğim kocamın aslında kendini nasıl hissettiği umurumda değil. Bencilin, umursamazın, özensizin teki.

Telefonlarını “Canımmm!” diye açtığım en yakın arkadaşıma bazen katlanamıyorum. Çünkü görüyorum ki onun da umurunda değilim. Varsa yoksa kendisi. Hep kendi dertlerinden, sevinçlerinden konuşuyor. Bana konuşacak o kadar az alan bırakıyor ki...

“Prensim nasılmış?” diye sevdiğim oğlumu da bazen biri alsın götürsün, baksın, yedirsin, yıkasın, ödev yaptırsın ve bir süre bana getirmesin istiyorum. Çocuk ama o da bana karşı bencil. Babasına benziyor.

Yüzüm gülüyor, dilimde hep güzel sözler, güzel hitaplar var. Ama içim tam tersi. Hayatımdakilere duyduğum ve asla dile getirmediğim öfkelerim içimde bir bir patlıyor. Bu bir itiraf olarak kalabilir mi bilmiyorum. Çünkü yakında kendilerine patlamaya başlayacağımı hissediyorum!