Son zamanlarda büyük bir sorunum var. Geçtiğimiz ay evlendim ama eşimin çocuğu beni bir türlü sevemedi. Daha ilkokulda, o yüzden bu duruma alışamaması biraz doğal ama bu duruma gerçekten üzülüyorum. Üstelik sadece ben de değil, bu duruma eşim de üzülüyor.

Biz evlenmeden önce bu durumu eşimle eşimin çocuğu konuştu. Bu duruma karşı büyük bir tepki göstermedi ya da evlenemeyeceğimize dair olumsuz bir cümle sarf etmedi. Evlendiğimizden beri benle o kadar az iletişime geçti ki size anlatamam. Ona sevdiği yemekleri yapmaya çalışıyorum, oyunlar oynamaya çalışıyorum ama bu durumdan hiç memnun olmadığını fark ettiğim için benim de hevesim kaçıyor. Neredeyse tam bir aydır bu durumla mücadele ediyorum. Kesinlikle vazgeçtiğimi sanmayın, hevesim azalıyor ama yeniden uğraşmaya çalışıyorum.

Bir pedagogla görüşmeye çalışacağız eğer bu sorun çözülmezse. Bu durumu eşimle konuşmaya başladığımızda ikimiz de çok üzülüyoruz. Bir yandan yeni evli bir çift olduğumuzu hatırlıyoru ve stresli ve üzüntülü geçen 1 ayımızın olması bana daha da acı veriyor. Sonra güzel bir aile olabilmemiz için biraz çaba sarf etmem gerektiğini hatırlıyorum ve motivasyonumu böyle buluyorum. Gerçekten insanların daha büyük dertleri var.

Böyle bir durumla karşılaşan oldu mu? İnanıyorum olmuştur ama tasviyelerinize ihtiyacım var. Her zaman çocuklara karşı sevgi dolu bir insan olmuşumdur. Umarım gösterdiğim bu çaba karşılığını bulur ve hayalini kurduğum gibi bir aile olabiliriz.

Rumuz: Madam