Eşimden çocuk yapmak istemiyorum

Eşimi çok seviyorum. Bir sevgili olarak gayet iyi... Eş olarak da iyi olmaya çalışıyor. Ama onu bir baba olarak düşünemiyorum! Özellikle de akrabalarını düşününce eşimin o aileden nasıl çıktığına şaşırıyorum. Şimdi evliyken çok iyiyiz ama ya ileride iyice akrabalarına benzerse? Babası ve amcalarına bakıyorum ve hiçbiri de aile babası olarak iyi sayılmaz… Hepsi işlerinde başarılı ama ailelerine ilgisiz. Eşim çok eğlenceli bir insan. İyi bir arkadaş. Ama baba olacak bir tip değil…

“Evlenirken aklın neredeydi?” diyebilirsiniz ama itiraf edeyim ki çocuk yapmayı ben de pek düşünmüyordum. Şimdi ise artık anne olmak istiyorum ama bunu ona söyleyemiyorum. Çocuk yapma fikri çok uzaktı ama ben artık bir bebeğim olsun istiyorum. Evlilik çok sorumluluk isteyen birşey. Eşim evliliğin getirdiği sorumlulukları bile zaman zaman kaldıramıyor. Ona tepki gösterdiğimde üzülüyor, bir şeyler yapıp toparlamaya çalışıyor. Beni sevdiğini ve evliliğe hala alışmaya çalıştığını görüyorum. Zaman zaman bu yüzden de düşünüyorum, acaba hep sevgili kalsa mıydık diye... Yine de günler geçiyor ve ben çocuk istemeye başladım. Bir gün bir aile babası haline gelebilir mi emin değilim. Sanki hep babasına ve amcalarına benzeyecek gibi... Kendimi anne olarak hayal edebiliyorum ama hayallerimde eşim maalesef yok!

Rumuz: Annelik içgüdüsü