İnsanın ulaşabileceği en yüce nokta; içtenlik ve cömertlik ile başka insanları, canlı, cansız tüm varlıkları hiçbir karşılık beklemeden sevmektir. Gönüllülük duygusu ve sevgi her insanın ruhunda sınırsız şekilde mevcuttur. Bu sınırsız değeri yaşamınıza katmak ve sevgi yolunda yürüyebilmek içi sevginin ve gönüllülüğün öğrenilmesi ve yaşamımızda aktif olarak bulunması gerekir. Gönüllülük ve sevgi ailede öğrenilir. Gönüllülüğü ve sevgiyi ailede öğrenmeyenin başka yerlerde öğrenmesi mümkün olamayacak kadar zordur.

Yaşamın anlamına ulaşmak ve mutlu olmak isteyen herkes için gönüllülük, inanılmaz lezzetler sunan yüce bir insanlık yoludur. Özetle; gönüllülük bir insanın bilgi, birikim ve deneyimlerini, gönlündeki sevinci, ruhundaki şefkati ve aydınlığı başka insanlara ve tüm varlıklara verebilmek için arzu ve istek içinde olması ve bunları eyleme dönüştürmesidir. Gönüllülük, gönülleri hoş tutmak, yalnızlıkları paylaşmak, muhtaçlara dost olmak, güçsüzlerin koluna girmek, yanağını okşamak, solgun yüzleri güldürmek, acıları hafifletmek, yoksulları sevindirmektir. Gönüllülük; hayatını güzelleştirmek isteyen insanın yalnız yürümemesi, başkalarını düşünmesi ve onların huzuru, iyiliği yolunda sevgi ve şefkat içinde çalışmasıdır. Sevgi ve şefkat bizi insan yapan iki önemli özelliktir.

Ailenin en önemli gıdası sevgidir. Ailede sevgi içinde doğan ve yaşayan bir çocuk sevgi gerçeğini öğrenir, sevgi içinde yaşamayı doğal bir yaşam şekli olarak görür. Sevgi dolu bir yaşamı, yaşam biçimi haline getirir. Sevgiyi öğrenemeyen çocuk, en yakın çevresini dahi sevmeyi bilemez, ilk sevgisizliğini annesine, babasına, dedesine, ninesine karşı gösterir. Onları sevmek yerine, isteklerini yerine getirmeleri için kullandığı bir araç gibi görür. Şefkati, merhameti kendi ailesi içinde tanımayan çocuk kendi ailesine karşı da şefkatli ve merhametli olamaz. Hasta ve ihtiyaç içinde olan anne, babası ile ilgilenmeyen ne kadar çok evlat görmüşüzdür. Ailenin temeli; ailede yaşayan değerler, erdemler ve sevgi dolu ilişkilerdir. Bunlar aileden dışarıya yansır, dünyayı ve dünya yaşamını aydınlatır.

Gönüllülüğün özü insanın ruhundaki sınırsız sevgidir. Çocuğa gönüllülüğü öğretmek yerine, örnek olmak, evde ve tüm ilişkilerde yaşam biçimi haline getirmek gerekir. Çocuk sevmeyi, vermeyi, paylaşmayı bir görev veya fedakârlık olarak görmemelidir… Hayatın, vermek, sevmek ve karşılık beklememek olduğu inancı ve doğallığı içinde yaşamalıdır.

Çocuk hayatı aile içinde görür ve öğrenir. Anne baba geçmişte nasıl yaşamış, hangi tutum ve davranışlar içinde bulunmuşlar ise, çocuk onlarla karşılaşır, onları örnek alır. Onun gerçeği; görüp yaşadıkları olur. Çok önemli uyaranlar ile karşılaşmazsa başka türlü yaşamlar olabileceğinin farkına varmaz ve yeni bir gelecek oluşturmanın çabası içine girmez.