Hani bazı insanlar vardır hayatınızda... Her gün görüşmezsiniz. Haftada değil ayda bir bile olur iletişim sıklığınız... Ama o varlığıyla hayatınız süsler, anlam kazandırır, neşelendirir...

İşte bana hayatımın anlamını hatırlatan bir kuzenim var. Ailemdeki tüm fertleri kaybetmeden öncede önemliydi benim için, onların hepsini kaybettikten sonrada...

Yumuşacıktı çocukluğundan beri... Hep iyi kalpli, hep aptalcasına sevecen... Hep çalışkan, hep herkese veren veren veren...

Benden 2 yaş küçük. Güzel mi güzel... Çocukluğundan beri bande hep koruma duygusu uyandırırdı. Ama yardım talep etmeyecek kadar gururlu, yardım almayacak kadar da inatçı…

Çocukluğumuzda paylaştıklarımız, ilk gençlik yıllarında daha da arttı... O kadar çok komik, saf olay yaşadık ki birlikte... Acemi aşklar, terk etmeler, terk edilmeler, mutluluklar, hüzün, çılgınca sevinç... Hepsi, geçen senelerle beraber çoğaldılar biriktiler....

Ne acılar yaşadık, ne mutluluklar... Ama hepsinde hep birbirinizin elini tuttuk ve birbirimize güç vermeye çalıştık, becerebildiğimiz kadar.

Çocuklarımızı büyüttük, yaşımız büyüdü... Ama içimdeki duygular hep aynı kaldı. Ne onu sevmekten vazgeçtim, ne de onunla paylaştıklarımdan…

Yollarımız ayrıldı. Başka şehirlere düştü yaşantımız... Yaşam şartları başka uğraşlarda savaşmamızı gerektirdi... Ama ben biliyordum ki 'o var' ... O da biliyordu...

Şimdi o hasta... Başucunda oturuyorum... Gözünü açabildiği zamanlar eskilerden konuşup gülüşüyoruz yine... Diğer zamanlarda ona bakıp söyleyemediğim sevgiyle iyileşip tekrar hayatıma dönmesini bekliyorum.

Hani bazı insanlar vardır hayatınızın renklerini oluşturan... Nerede olduğu fark etmez... Bazen çok yakınızdadır, bazen çok uzağınızda...

Bahar Çeliktaban