Bu sonbahar kış için pek hazırlık yapmadım. İçimden gelmedi. Belki şehrin verdiği bir yorgunluk ya da şehir benim enerjimi tüketiyor, sadece yorgunluk hissediyorum. Geçen sene bu zamanlarda çok daha fazla iş yapıyorduk, 24 saat yetersiz geliyordu işleri yetiştirmeye. Bulunduğumuz köy yeşillik de değildi. Ama sessiz, sakindi. Hep bir uğraş içindeydik. Mesela daha kış gelmeden en az 5 defa ciddi şekilde hastalandık. Ben bir haftadan beri hastayım mesela ve toparlayamıyorum vücudumu. Geçen sene toplasak 2 ya da 3 defa hastalanmıştık. Bu kadar uzun süreli de değil.

Hemen gerçekleştiremesek de bir hayalimiz var: kendi kendimize yetebilmek.

Hemen gerçekleşmeyecek olsa da bir yerden başlamak lazım dedik. Silkelenip üstümüzdeki tozlardan kurtulduk bu hafta. Kendi kendimize yetmeye en basit şeylerden başlayacağız.

Mesela iki aydan beri ihtiyaç dışında hiç bir şey almıyoruz. Jj için mont, ve Odelia ve Abbey için bot almamız lazım bu kış için sadece. Bunun haricinde kıyafet alışverişi yapmayacağız.

Kendi deterjanımızı yapmaya başlayacağız tekrar. Artık ekmek, yoğurt, peynir almak yerine yapacağız. Mesela bugün bakkala gitmeye üşendiğim için kalkıp erişte yapmayı denedim ve çocuklardan geçerli not aldı. Hoşçakal makarnalar deyip, ona da el atacağız.

Odelia peynirden nefret ediyor. Ağzına bile sürmüyor. Geçen gün yaptığım peynire bayıldı ve yaptığımız poğaçaların içine koymayı teklif etti kendisi ve çok sevdiler poğaçaları. Ve Odelia “bundan sonra hep biz yapalım peynirleri. Daha iyi bu” dedi.

Meera’ya kazak örmeye başladım şimdi.

Çok yoğun bir evimiz var. Çok gürültülü de aynı zamanda. Herkes bir şeylerle meşgul, bir şeyler deniyor. Kaosun içinde hayatı yavaş yaşamak ise paha biçilemez.

Bu halimizi çok seviyorum.

Tuba David