Yaşam unutmaya bedensel olarak katkı sağlarken sevgi ve özlem yaşanırsa daha rantsız duygularla gerçeği yaşarken belki doğruları da yakalarız.

Akış kişinin yaptığı her hangi bir şey sırasında kendisinden ve egosundan soyutlanarak yaptığı işle bütünleşmesi. Yetenek, zaman ve becerinin tecrübe edilen zorluğun sınırlarında ve ötesinde var olması. Anı yaşamak, olduğu gibi kabul etmek, mesajını alıp devam etmek, tutunduğunuz her şeyi bırakabilmek. Anda kalıp gözlem eşliğinde uyum sağlamak.

Enerji sürekli değişim halindedir. Akışta olmak enerji okyanusunda kendini dalgalara bırakmaktır. Bu meditasyon halinde özüne karışmak gibidir, öz benliğin, egonun kör halidir. İnanmak değil bilmek gerekir belki de sır yok, belki de bakıp da görmemek vardır. Her şeyin şeyi, varoluşun varlığı olabilmektir belki de bütün olay.

Akışta olmak, bütün olayları ve kişileri olduğu halleriyle kabul etmek, direnmeden hayatın bizi götürdüğü yolculuktan keyif almaktır fikrimce. Ama genelde ilk değiştirmeye çalıştığımız şey kendimiz olur doğamızla uyumlu yaşamayı unuturuz.

Niyetin gücü çok büyük, niyetimizden vazgeçmeden çalıştığımızda üzerimize düşen sorumluluğu da yerine getirmiş oluruz. Zaten her insan kendini gerçekleştirdiğinde olması gerekenler de olur.

Her şeyin aynı olarak döndüğü bir tekrar düşüncesi ölümcüldür kurutur her şeyi, sevinci yok eder, keder hakim olur yaşam anlamsızlaşır.

İnsanlar yaratamaz sadece parçaları birleştirir birleştirme sonunda ya gerçeği fark edip şükreder ya da her şeyi kendinden bilip boş yere zamanını tüketir.

İnsanoğlunun sonu yine kendi elinden olacak çünkü hiçbir şey doyuramıyor bizi. İnsanlığın kalmadığı sevgi, saygı, hoşgörünün bittiği, bireysel zenginliğin arttığı sanal bir dünyada yaşıyoruz. Teknoloji geliştikçe doğanın yıkımı daha da yaygınlaşıyor. Yeni icat edilen en ufak şey doğadan ve bizlerden çok şey koparıyor.

Hülya Çakıcı