Hayat…

Algıladığımız kadar…

Anladığmız kadar…

Düşündüğümüz kadar...

Yaptıklarımız kadar…

Bu fikirleri çoğaltmak mümkün. Her gün yeni bir araştırma, her gün yeni denekler, her gün yeni duygular, her gün yeni farkındalıklar.

Aslında hepimiz önce ilk çevremiz olan ailemizle, sonra sosyal çevremiz arkadaşlarımız ve dostlarımızla konuşuyoruz. Bazen dakikalarca, bazen saatlerce ve çoğu zaman hiç bitmeyen sohbetlerle… Yine de hepimizin ortak derdi anlaşılamamak, konuşuyoruz, dertleşiyoruz ama anlaşamıyoruz.

O zaman konuşulanları can kulağıyla dinleyeceğiz. Konuşulanlar hakkında meraklı olacağız. Ama anlatılan kadar dinleyeceğiz. Bazen merak ile birlikte çok soru sormamız gerektiğini hissedebiliriz. Sorularımızı sık sık değil, gerekli gördükçe ve bize anlatan kişiyi sıkmadan yormadan soracağız. Anlatılanları çok dikkatli dinleyeceğiz. Kafamızda pekiştireceğiz. Eğer anlamamız gereken kısım varsa biz bunu hissedeceğiz. Sezgilerimizi kullanacağız. Bununla beraber anlatılmayanların anlatında negatiflik aramayacağız.

Aslında yapılan araştırmalarda anlaşılmamanın en büyük sebebi, karşı tarafı dinlememek çıkmış. Kendimizi hep iyi bir dinleyici sanmakla beraber ve kendimizi “Ben her zaman dinlerim” şeklinde savunmakla beraber, özellikle aile içindeki anlaşmazlıklarda asıl yapılanın, dinlememek olduğu çıkmış.

Bazen kafa karışıklığı, bazen dikkat dağınıklığı derken anlatılanlar tam anlamıyla anlatılamamış da oluyor. Onun için sorularla yıpratarak bir dinlemek değil, meraklı olarak dinlemek öneriliyor. Meraklı olarak dinlediğimiz zaman sadece bize anlatılanları değil, karşımızda bize anlatan kişinin anlatamadığı veya kelimelere dökemediği veya herhangi bir sebeple söyleyemediklerini de duyuyor ve işitiyoruz. Kısaca bütünsel olarak dinliyoruz. Ve o zaman ilişkiler boyutunda anlaşma için büyük bir adım atmış oluyoruz.

Tüm ilişkilerinizde tam anlamıyla anlaşılmanız dileklerimle…

Meral Boylu