Bir elinde yolda aldığı karton bardakta kahve, diğer elinde çantası içeri girdi. Aceleyle odasına geçip kapıyı kapattı. Jaluzileri de indirdi ki dışarıdakiler onu görmesinler. Sekreterine çok önemli olmadıkça telefon bağlamamasını, arayanları not almasını söyledi.

Döner deri koltuğuna bütün ağırlığını bıraktı. Biri çaktırmadan jaluzileri aralayıp baksa, hatırı sayılır miktarda para kaybettiğini veya biraz önce doktordan önemli bir hastalığı olduğunu öğrendiğini düşünebilirdi. Fakat gerçek, bunların hiçbiri değildi.

Önceki gece, sık gittiği mekânlardan birine yanında bir arkadaşıyla uğramış, burada hayatının ilk hezimetini yaşamıştı. Hadise şöyle gelişmişti. Mekândaki karşı cinsleri süzerken,yandaki taburelere iki genç kız oturmuş, Bahadır onları gülümseyerek selâmlayıp şöyle bir süzdükten sonra, kendinden emin bir tavırla arkadaşına dönüp demişti ki:

“Sağdaki sarışının beş dakikalık işi var.”

Kızlardan birinin çantasının fermuarı açılıp içindekiler yere dökülünce hemen toplamasına yardım etmek için eğilmiş, öğrenci kimliğini görünce muhabbeti başlatmıştı. İkisinin de aynı üniversitede aynı bölümde okuduğunu öğrenince, kayıtsız kalamayacakları yalanı atıvermişti. Bir profesör arkadaşı, yakın bir zamanda o bölümde ders vermeye başlayacaktı. Tarihi net olarak hatırlamıyordu ama isterlerse sorabilirdi. Hayalî profesör arkadaş sayesinde kızların ilgisini çeken Bahadır, vakit kaybetmeden sarışına komplimanlara başlamıştı. Ne kadar narin, zarif bir silueti vardı. Işığı, enerjisi fark edilmeyecek gibi değildi. Sanki bu dünyaya ait değil gibiydi. Konuşurken âdeta gözleriyle kızın saçlarını okşuyor, sanki ilk defa o kadar güzel bir varlık görmüş gibi bakışlarını yüzünde gezdiriyordu. Bu, Bahadır’ın deyişiyle “denenmiş onaylanmış” bir yoldu ve o güne kadar karşısına tek bir kadın çıkmamıştı ki, bu sözlere bakışlara karşı koysun.

Ne var ki her deneyimin bir ilki vardı ve o gece Bahadır’ın metodu ilk defa işe yaramamıştı. Sarışın onu gülümseyerek dinlerken telefonu çalmış, “Pardon” deyip telefonunu açmış, yanlarına gelecek arkadaşlarına mekânın yerini tarif ettikten sonra gülerek “Yanımız dolu ama sorun değil başka yere geçeriz” demiş, sonra başını yanındaki arkadaşına çevirip sesini alçaltarak eklemişti:

“Yok ya... Kalkar birazdan, yaşlı, erkenden pijamalarını giyer uyur kart zampara.”

Bahadır bu sözleri duyunca allak bullak olmuş, ruh hali yüzünden anlaşılmasın diye hemen kalkıp tuvalete gitmiş, tuvalette cep telefonunun alarmını bir dakika sonra çalması için ayarlamış, yerine döner dönmez de sanki birden çok önemli bir telefon gelmiş gibi telefonunu kulağına dayayıp konuşmaya başlamıştı.

“Ne diyorsun! İnanılır gibi değil. Hemen geliyorum.”

Bu arada konuşmasına güya ara verip sarışın kıza,

“Affedersiniz, fabrikada bana ihtiyaçları var. Hemen çıkmam lazım” deyip görüşmesini bitirmişti.

“Ben gelene kadar hiçbir şey yapmayın. Yarım saate oradayım.”

Evine varınca aynada uzun uzun yüzüne bakmış, alnına yerleşen enine iki derin çizgiyle göz çevresindeki kırışıklara dokunan parmakları, beyazlayan sakallarına kaymış, kendiyle göz göze gelince ışığı hemen kapatıp yatağına girmişti. Ancak sabaha kadar dönüp durmuş, bir türlü uyuyamamıştı. Sarışın genç kızın sözleri kulaklarında yankılanıp durmuştu:

“... yaşlı, erkenden pijamalarını giyer uyur kart zampara.”

2. bölüm 6 Mayıs 2018 Pazar hthayat.haberturk.com’da...