Yarınlarda umut yok. Sürgün kalmış kalbim geçmişte! İçimdeki kadının çocukça mutluluklara, hayallerle beslenmeye ihtiyacı var. Çektim kendimi bir kenara bugün. "Kendine gel" dedim, "Unutma yaşatılanları, yaşadıklarını, nefesini kesen her anı, ölüm gibi boğazına dizilen heveslerini. Kim verecek hesabı?"

Hep nedenlerin, konuşmaların, konuştukça çözüleceğine inandığım anların peşinden gittim. Her gidişimde ya duvara çarptım ya da daha çok kırıldım. İhtimalleri dahi öldürebilecek kadar cesaretli insanların belki de sana ihtiyacı yoktur. "Bırak" dedim. Gerektiği zaman bırakamadın, geç olsa da bırak!

At sırtında sana yük olanlara mutlu anlar ekle, başarabilirsen... Ya da dinlen bir süre, zorlama kendini "güçlü olmalıyım" diye ama kalbine yenilme. İliklerinde hissettiğin her anı, gözünden akan her yaşı unutma. Kin büyütme ama yarına da taşıma. Artık bu sevgi şansını çok fazla denedi; yanında sanıp eksik bırakılmaktansa, bu masal burada bitti, kabullen. Verilen sözler, edilen yeminler, inandığın, tutunduğun her şey hayaldi. Uyandım, aynada yüzümdeki çizgileri takip ettim. Gözlerimdeki doluluğun akmasına karşı o gülümsemeyi hatırladım. Ağlamanın amacı soruldu mu hiç sana? İşte benim yandığım o anda yolumun sürgün olduğunu hissettim...

İç sesini dinleyen kadın