Ben anneydim seninle…
Cansu Demir'in aşk mektubu...
Giriş: 24 Mayıs 2016 Salı
Aşk Senin Adın
Hangi birini anlatayım sana sevgilim!
Yaşattığın acıları mı, yaşattığın anılarımı?
Neresinden başlamalıyım sevdanın
Bendeki yüceliğini anlatmaya!
Peki uğrunda döktüğüm gözyaşları?
Yokluğundaki kalp ağrıları?
Seni özlediğim zamanlardaki o can çekişlerim ?
Her sesini duyduğumda içimdeki o sessiz çığlıklar
Neresinden başlamalıyım bendeki imkansızlığı anlatmaya
Her gelişinde duyduğum o çocuksu duygu
Her baktığındaki gözlerinin içinin gülmesi
Her öpüşündeki bedenimin alt üst olması
Ve her sarılışındaki o hiç bırakmama isteği..
Neresinden başlamalıyım ayrılığın ?
Ayrılık demeyelim de ona ;
Adı her neyse , çıkardım attım lugatımdan,
Çünkü çok ayrılığa yer verdim de bir türlü yakışmadı sana
Ya da ben yakışmasını istemediğimdendir…
İnsan bir an olsun vazgeçmez mi ?
Bir defa olsun Düşünmeden Durmaz mı ?
Güneş doğduğunda artık onu “ Unutacağım, sevmeyeceğim demez mi ?"
Demiyor işte demiyoorr…
Ne vazgeçiyor, ne unutuyor, ne sevmeden duruyor…
Ağlıyor, can çekişiyor beynini kemiriyor
Yapıyor insan bunları anlıyor musun yapıyor
Çünkü ben sevmiyorum seni; AŞIĞIM
Yokluğunda bıraktığın anılarına rağmen.
Ben seninle arkadaş , seninle sevgili, seninle eş
Ben anneydim seninle…
Bütün duyguları seninle yaşıyordum..
Birtek sende anlıyordum
Bu aşk denilen şeyin insanın yaşaması için tek gerekçe olduğunu..
Yanıma geldiğinde yaptığın o küçük jestlerle nasılda mutlu ederdin beni
İçim içime sığmazdı da arkadaşlara
Anneme anlatırdım ;
Annem her zamanki gibi “ çok kaptırma kendini kızım “dese de
Arkadaşlar Allah ayırmasın diye dua ederdi bizim için…
Kapıldım gidiyorum işte ve hiçbir fırtına dindirmiyor…
Şimdi seninle ayrıldık ; Ölüm sessizliği gibiydi gidişin
Yüreğim savunmasız , Çaresizdi bu defa…