Yirmi iki yaşındaydım. Londra’da yüksek lisans yapıyordum. Amerikalı biriyle çıkmaya başladık. Okulda hep beraberdik. Akşamları bazen dışarı çıkıyorduk. Gece yarısı beni eve bırakıyordu.

Şimdi tam hatırlamıyorum ikinci ya da üçüncü gece onu kahve içmek için eve davet etme cesareti gösterebildim. İçeri girdik. Çok heyecanlı ama bir o kadar da gergindim. İlk kez yalnız kalıyorduk. O güne kadar dört erkek arkadaşım olmuştu ama hiçbiriyle fazla ileri gitmemiştik. Kahveleri getirip karşısındaki kanepeye oturdum. Kahvesinden bir yudum aldıktan sonra yanıma geldi.

Bunu neden yaptığını ikimiz de biliyorduk ama hiç bozuntuya vermeden konuşmayı sürdürdük. Bir süre sonra biraz daha yakınıma geldi. Konuşurken soluğunu duyuyordum. Kalbim yerinden fırlayacak gibiydi. Heyecandan dilim sürçmeye başladı. Yanlış söylediğim bir kelimeye ikimiz de güldük. Gülerken birden eğilip beni öptü. Karşı koymadım. Kendimi o anın büyüsüne bıraktım. Ama korkuyordum. Gömleğimin düğmelerini çözmesini de engellemedim. Çünkü öyle bir heyecanı ilk defa yaşıyordum.

Eli kemerime gittiğinde birden “Dur!” dedim. Şaşırdı. Regl olduğumu söyledim. “Benim için önemli değil” dedi. “Ama benim için önemli” dedim. Ertesi hafta yalnız kaldığımızda birden karnımın ağrımaya başladığını, sonraki sefer çok yorgun olduğumu ve ona sarılıp uyumak istediğimi söyledim. Birlikte olmaktan korkuyordum. Sonunda kadınların canı yanan kötü hikâyeler dinlemiştim hep. Bir gün okulda bana ben istemedikçe hiçbir şey yapmayacağını, rahat olmamı, ben isteyene kadar beni bekleyeceğini söyledi. Sonraki iki ay neredeyse haftada üç-dört gün birlikte uyuduk. Ben durana kadar sevişiyorduk. Beni hiç zorlamıyordu. Bir gün neden bilmiyorum sonuna kadar gitmesine izin verdim. Çünkü yaşayacağım duyguyu merak ediyordum. Yaşadığım çok farklı, çok güzel, çok özel bir duyguydu.

O gece uykuya dalarken yıllarca boşuna korktuğumu düşündüm.

Rumuz London

İlk Seferim yazıları için tıklayın