Ben 33 yaşında bir kadınım. Geçmişte çok zor dönemleri atlatmış bir kadın. Çocukluğumda maddi problemler, babannemin annemi istemeyişi, hastalıklar gibi zor dönemlerden geçtik ailece. Şu an maddi olarak iyi bir konumdayım. İki çocuğum var. Eşim çok sevecen ve anlayışlı biri. Her şey bu kadar güzel gibi gözüküyor ama aslında göründüğü gibi değil. Çünkü babamı affedemiyorum.

Babam bizi en kötü zamanımızda çaresiz bırakarak başka bir kadınla kaçtı. Anneme kanser teşhisi koyulduktan sonra ne yapacağımızı bilemedik. Ben 13, kız kardeşim 9 yaşındaydı. Annem kemoterapi sürecindeyken dayım, annemi hastaneye götürüyordu. Babam ise başka kadınlar ile birlikteymiş çok sonradan duyduk. Annemin acısı oldukça fazlaydı. Kız kardeşim ile yatmaya hazırlandığımızda annemin acıdan bağırmasını duyardık. Yastıkları ağzımıza dayayıp ağladığımız oluyordu. Babam ise anneme sürekli bağırmaya ve hastaysan sana bakmak zorunda değilim diyordu. Dediğini yaptı gerçekten bakmadı. Bir gece bize tatlı alacağını söyledi, dışarı çıktı ve bir daha eve gelmedi. Oysa babam başka bir kadınla kaçmıştı. Biz ise hala tatlı yerken boğazımın düğümlendiğini hissediyoruz. O gün karakola gittik ama sonradan öğrendik ki babamın başına kötü bir şey gelmemiş. O, hasta annemi kaderine terk edip gitti. Bir daha da ne biz onu aradık ne de o bizi. Annem bu acıya fazla dayanamadı 6 ay sonra hayatını kaybetti. Babamızı affetmiyoruz hala hayatta umarım o da kötü günler geçirir ve bizi arar! Ama yanında olacak destek verecek çocukları olmayacak artık.