Anlar sahiden de vardı ve o an benim içindi.* Geyikbayırı'nda bir inzivadaydım. Arkadaşımın gözlerine bakarak soruyordum ve duruyordum. Ne sorduğumun bir önemi hem var hem yoktu, orada ne kadar durduğumu ise hiç bilmiyordum. Benimle aynı soruları soran, gözlerinden geçip giden duyguları izlerken ortaklığımızı derinden anladığım, şimdi burada bana varlığını sunan bu yol arkadaşıma bakıyordum yalnızca.

Gözlerinin içine, sanki gerisinde ne olduğunu anlamaya çalışır gibi baktığım bu varlığı merak ediyordum, onu sahiden ve en gerçek haliyle tanımaya çalışıyordum. Bakarken bedenlerimizin arasındaki sınırlar eriyordu. Bedenimin sınırları sanki eriyordu ve ben onun varlığında kendimi olana teslim etmeyi öğreniyordum.

İnzivanın başından beri her meditasyonda ağrıyan dizlerim bile sonunda kendini oturduğum yere bırakabilmişti. O an görüyordum, evet, anlar gerçekten vardı. 300 yıl önce, 300 yıl sonra nerede olduğunu bilemediğim bedenlerimiz bir şekilde bugün burada buluşmuştu ve bu kutlamaya değer bir şeydi.

Gözlerimden sessiz bir yaş süzülürken içim kocaman bir minnetle doldu. Birbiriyle konuştuğunu sandığım kuşlara, rüzgarın yaprakları oynatışına, hocamın bizi yönlendiren sesindeki kadim öğretiye ve tüm öğretmenlerimize, karşımdaki canlının muhteşem varlığına, elimin altında yatan kalbime ve beni bugün buraya getiren tüm koşullarıma... ve tüm bu geçiciliğin içinde, gözlerimi kapatıp bu anın bedenimde bir iz bırakmasına izin verdim. Nihayetinde onun da geçici olduğunu bilen bir boyun eğişle o izi usulca sevdim. Ve nefesimle birlikte karşımda oturan varlığı dinlemeye devam ettim. Yapacak daha iyi bir iş, olacak daha iyi bir yer yoktu. Sahiden, yoktu.

*Cem Şen'in "Anlar Vardır" yazısından esinlenilmiştir.