Kadın olmak, çoğu zaman sadece kendi hayatını yaşamak değil… Başkalarının fikirlerini, beklentilerini, yorumlarını, hatta dayatmalarını da beraberinde taşımak anlamına geliyor. Hele ki bir kadın, kendi yolunu çizmeye çalışıyorsa; o yolların kenarına bırakılmış bir sürü “iyi niyetli” fikirle uğraşmak zorunda kalıyor. Ve ne hikmetse, bu fikirlerin önemli bir kısmı erkeklerden geliyor.

Kadınlar ne giymeli, ne kadar konuşmalı, kimle görüşmeli, ne zaman evlenmeli, kaç çocuk yapmalı, nasıl doğurmalı, kariyer mi aile mi seçmeli… Liste uzayıp gidiyor. Her konuda bir fikir var. Her davranışa bir yorum. Her seçimde bir “doğru yol” tarifi.

Peki, kadın ne diyor?

Her fikir bir yük

Fikir denilen şey, bir insanın iç dünyasında oluşur ve ancak gerektiğinde, saygıyla paylaşılır. Ama bazı fikirler var ki, kadınların sırtında bir yük gibi taşınıyor. Herkesin ağzında bir yorum, bir yönlendirme, bir “ben olsam” cümlesi. Kadının hayatı, sanki kamuya açık bir alanmış gibi rahatça tartışılıyor.

Bir kadının giydiği kıyafet, yaptığı tercih, aldığı kararlar; bir anda insanların yorum hakkı dahilinde zannediliyor. Ama bu yorumlar, genellikle sadece fikir olarak kalmıyor; baskıya, yargıya, hatta zamanla şiddete dönüşebiliyor.

Saygı dediğimiz şey, sadece fiziksel mesafede değil; sözlerde, bakışlarda ve fikirlerde de olmalı. Çünkü düşünce de bir sınır ihlali yapabilir.

Belki de en doğrusu: Susmak

Her fikri paylaşmak zorunda değiliz. Her şeyi bilmek zorunda da değiliz. Bazen bir adım geri çekilip, sadece dinlemek; bazen hiç konuşmadan sadece anlamaya çalışmak, çok daha kıymetli.

Kadınlar zaten kendi hayatlarının sorumluluğunu fazlasıyla taşıyor. Onlara bir de dışarıdan fikir yüklemek, çoğu zaman sadece yorar. Kısacası, kadınların hayatı üzerine fikir sahibi olmak, ne marifet, ne hak, ne de görev. Gerçek erdem, o fikirleri kendine saklayabilmekte saklı.