Biz insanoğlunun en büyük sıkıntısı, her şeyden karşılık beklemek. Böyle olunca bunun adı düpedüz çıkarcılık bir nevi tefeciliğe giriyor. Birine bir çiçek göndermek için illa ki ondan bir iyilik görmüş olmak gerekir gibi...

Karşılıksız sevmeyi düşünelim. Mesela bir ağacı, kuşu, insanı... Kuş veya ağaç size karşılık veremez. Bu durumda onu sevmekten vaz mı geçeceksiniz? Maalesef bazıları için durum tam da böyle. Özellikle ikili ilişkilerde birine hediye bile alınırken "Ama o bana almamıştı" ki denir. Hâlbuki değer vermek, sevmek böyle bir şey değil ki... İçten gelen karşılık beklemeden, karşındakini mutlu etmek için yapılan şeyler. Çünkü onun yüzü gülünce sen de mutlu olursun. Yani karşılık alamadım diye sevmekten vaz m geçeceksiniz?

Karı koca ilişkilerini ele alalım. İçinizden geldi vitrinde bir şey gördünüz ve eşinize aldınız. İllaki onun da size bir şey mi alması gerekir? Bunu beklemek, bu şekilde düşünmek çıkarcılıktır işte. Gerçek sevgi, dostluk, aşk her ne ise böyle olmaz. Karşılık bekleyip, çıkar beklediğiniz an o tefeciliğe, kötülüğe girer. Oysaki aşkta da dostlukta da bir hayvan sevgisinde bile çıkar olmaz. Bunlar en masum duygularımızdır.

Bir erkeği kadından, kadını da erkekten ayıran mutlaka birkaç özellik olmalı ki o ilişkinin bir anlamı olsun. Bana göre bir ilişkide erkek her zaman biraz daha koruyucu, verici sahiplenici olmalı ki kadın kendini güvende hissetsin. Kadın artık ailesinden çıkıp, yeni bir aile kurmak için başka bir adama, sevdiğine emanet ediliyor. Arada ona şımarıp naz caz yapmayacaksa kime yapacak? Bunda bile bazen art niyet aranır. Oysa nerede o eski aşklar, çıkarsız aşklar… Şimdilerde hep bir taraf daha çok sever, daha çok kendinden verir.

Neyi karşılık beklemeden verirseniz, hayatınız da ondan çok daha fazlasına sahip olursunuz. Unutmayın ki eğer gerçekten seviyorsanız illa ki vermek için almanız gerekmez. Bu hayatta ki en güzel şey birinin duasında anılmaktır. Birinin size kendinizi nasıl hissettirdiği çok önemlidir...