Sevmiyorlar çok kez kimseyi. Bile isteye zulmediyorlar etrafındakilere tüm sevgisizlikleriyle. Neden bu kavgaları, kime bu öfkeleri bilmeden kusuyorlar karşılarına ilk çıkan kimseye kinlerini. Herkesten mahrum ediyorlar kendilerini en çok da kendilerine mahrum kalıyorlar da anlamıyorlar bir türlü kavgalarını...

Zamanla anladım ki insanların kavgaları benimle değil. Yani onların öfkelerinin sebebi ben değilim. Birçok şey sayabilirim ama şahsi asla algılamıyorum artık. Kavgaları kendileriyle. Sevilmemiş çocukluklarıyla belki... Değersiz görülmenin verdiği özgüvensizlikleriyledir belki de. Bu kendisine açtığı bir savaş. Ben ise sadece öfkesini kusup, kavga edebildiği bir nesneyim.

Hayatında hiç sevilmemiş diyemem ama sevildiğini hissetmemiş belli ki. Doğru sevilmemiş o yüzden karşısındaki insan nasıl sevilir bilmiyor maalesef. Sevgiden şımartılmamış ki severken bonkör olsun.

Sabahları yüzünü yıkamaķ için baktığı aynadaki sadece etten bir yüz olmamalı insanın. Girebilmeli en derine duygularına gözbebeklerinden. Kendinin farkına varmalı, sevebilmeli kendisini. Göz kırpmalı kendisine. Kabullenmeliyiz en çok da kendimizi, dokunabilmeliyiz insanların hayatlarına bir tebessümle.