İki yıldır, 4x4 araçlarıyla maceralı yolculuklar yapan Bayraktar Ailesi, kamplı seyahatlerin vazgeçilmezi olan araç üstü çadırlarını kendilerini imal ederek, yaklaşık 1 ay süren Land Rover Adventure Türkiye 2019’a katıldılar. Bu yıl Bulgaristan’dan başlayıp Romanya, Ukrayna, Belarus, Litvanya, Polonya, Letonya, Estonya ‘ya kadar uzanan organizasyon takımının 4 aracından biri olan ve yaklaşık 8 bin kilometrelik yol yapan aile, 20 gece boyunca kendi imal ettikleri çadırlarında konakladılar.

Aracıyla kamplı seyahate çıkanların aklına kolay kolay gelmeyecek bu girişimin kimin eseri olduğunu merak edip; ailenin annesi, ilkokul öğretmeni Zeynep Bayraktar’a sordum. Ortaya; ailede işbölümü, zanaatkâr yaratıcılık ve maceracı ruh çıktı. Zeynep Hanım’ın sorularıma yanıtları şöyle:

Geçen sene ilk kez maceraya katıldınız. Yer çadırlarınız, bir de kampetleriniz vardı. Her gün indir kaldır, size zor geldi sanırım...

Evet, kesinlikle zor geldi. Zaten icatlar da hep zorlanmalar sonucu ortaya çıkmıştır. Ama bizim hayatımız maceraydı.

Neden?

Asker ailesiydik. İki yılda bir tayinim iz çıkıyordu. Ev değiştiriyorduk. Her eve yeni tül perde lazım olurdu. Her seferinde yenisini al, yenisi tak, baş edemedim. En sonunda paylı perde diktirdim. Uzunsa söktüm uzattım, kısa geliyorsa kastım küçülttüm. Dikiş makinem vardı, yani ancak makineyle başa çıktım. Yoksa iki yılda sürekli yeni perde, perde derken, en sonunda eşyadan da vazgeçtim. Dedim ki; bize sadece iki kanepe, bir televizyon bir de ayarlı perde, yeter.

Ne zamandır dikiş dikiyorsunuz? Daha önce böyle bir şey dikmiş miydiniz?

Benim 20 yıllık makinem var, evde her şeyimi dikerim. Torbalar, çantalar, giydiğimiz pek çok şeyi dikerim. Bu yıl bir de dikiş kursuna gittim. Daha güzel bilgiler öğrendim.

Ailece işbölümü yaptılar

Yaklaşık 16 metre kumaş kullanmışsınız... Peki, ne kadara mal ettiniz?

Normalde satın alsak, iki tane almamız gerekiyordu. İlk önce eşim Uğur dedi ki, bir tane elalım altına kampet kurarız. Ben, olmaz kimimiz aşağıda kimimiz yukarıda, dedim. En sevmediğim şey haksızlıktır, olacaksa eşit olsun dedim. İki tane alalım, dedik, 7 bin lira. Maliyetini hesapladık, 2 bin-2 bin 500 lira arası. O zaman ben bunu yaparım, 5 bin lirayla da gezeriz, dedim. Bu mantıkla yola çıktık.

İmalat sırasında neler yaşadınız?

Büyük oğlum Emre, mekanizmaları oluşturdu. 9 aylıktan beri elektroniğe merakı var ve O, bu işleri iyi bilir, Ankara Çankaya Üniversitesi’nde Elektrik-Elektronik okuyor. Babamız çadırın şekillerini çizdi kartona. Emre, sanayiye gitti, mekanizmayı yaptırdı. Babası çizdi, Emre kestirdi, derken lise 3’e geçen küçük oğlum Emirhan ise son aşamada, dikilen tenteleri mekanizma üzerine geçirip tüm ince ayarları yaptı. Çadırların son haline kavuşmasında Emirhan’ın desteği çok önemliydi. Böylece bu iki çadırı, ailece işbirliğiyle ortaya çıkardık.

‘Tecrübe yaşama çok şey katar’

Başarısız olursak, bunca emek boşa giderse diye hiç düşünmediniz mi?

Düşünmez olur muyuz? Çadırların ilk kurulumu, tahtası ve diğer temel şeyleri için 500 lira gerekiyordu. Ama ben de ne olacak başarısız olursak, dedim. Tecrübe, yaşama çok şey katar. Bence tecrübe için 500 lira gözden çıkarılabilir. Bir işe başlarken olacak ve sonuçlanacak, derim. Yapılacak, mantığıyla bakarım hep. Bir şeyi aklına koyunca vazgeçmeyeceksin, olumlu da olsa olumsuz da olsa yapacaksın. Dediğim gibi, zor şartlarda yaşamamız bize çok şey öğretti. Eşim askerdi, ama biz onun yanında daha da güçlü olduk. Zor şartlara dayandık, hayat kolay değildi bizim için de. Gittiğimiz evlerde pencere olmazdı, çünkü top atılır bütün evin pencereleri aşağıya inerdi. Bir taktırdık, iki taktırdık, baktık olmuyor, naylon çaktırdık; iki yıl naylon camlı evde kaldık. O yüzden hayatımız macera bizim. Bu uzun, çadırlı seyahatler bizim için hiç zor değil, tersine çok keyifli.

Röportaj ve fotoğraflar: Hayriye Mengüç