Kendimi ayrıca lamba da zannediyorum!

Öğrenmem, bilgilenmem, kendimi aydınlanmış hissetmem yetmiyor. Öğrendiklerimi aktarmak, herkesi bilgilendirmek için sabırsızlanıyorum. Yogaya başladım, çok mu iyi geldi bana, hemen yakın çevremi yoga yapmaya davet ediyorum. Ne kadar iyi hissettiğimi anlatıyorum. İkna etmeye yetmediğini görüyorsam, akşam evde televizyon izlerken yerlerde yuvarlanıyorum. İşyerindeysem sırtımı duvara veya sandalyenin sırtlığına dayayıp pozları gösteriyorum. Yapmazlarsa kızıyorum. Sadece yakın çevrem değil, karşılaştığım herkes bundan nasibini alıyor. Geçen yaz leblebi aldığım kuruyemişçi, sinir krizi geçiren oğlunun tedavi gördüğünü söylediğinde, ona da oğlunu yogaya yazdırmasını önerdim. Şaka yapmıyorum. Meselâ kişisel gelişim konusunda yeni bir kitap mı okudum, acayip bulduğum, uygulayıp çok yararlandığım bilgiler mi edindim, derhal yaymaya çalışıyorum. İlgiyle dinlemeyene sinirleniyorum. Zoraki dinleyene içimden “Salak!” diyorum. Bu kadar önemli şeyleri nasıl kaçırıyorlar anlamıyorum. Benim onlar için bir şans olduğumu nasıl fark etmiyorlar, aklım almıyor. Ev yapımı malzemelere mi merak sardım, neredeyse marketten yiyecek, içecek, temizlik malzemesi almalarını yasaklayacağım. Niye evde deterjan yapmıyorlar ki? Niye zencefil demleyip içmiyorlar ki? Niye her akşam sarımsak yutmuyorlar ki? Kendilerine kasıtları mı var? Daha çok örnek var da, hepsini anlatıp kendime güldürmek istemiyorum! Rumuz: Aynur