Öteden beri böyle bu.

Hayatımın çeşitli dönemlerinde ilgi alanım değişti. Bir konuya merak sardım, o konuda çok okudum, çok izledim, çok araştırdım. Okuyup izledikçe, araştırdıkça bilgilendim. Bilgilendikçe kendimi daha akıllı bulmaya başladım. Kendimi daha akıllı buldukça diğerlerini salak gibi görmeye başladım!

Bu hep böyle oldu.

Bugün de böyle.

Sanki ben dünyanın en önemli şeylerini biliyorum, diğerleri bunlarının hiçbirinin farkında değil. Öyle mal gibi hiçbir şeyin farkında olmadan yaşayıp gidiyorlar.

Birine bildiklerimi anlatırken üzerime bir kibir geliyor. Yürüyüşüm değişiyor, düşünceli halimle kendime bilgin bir hava veriyorum, etrafımdakileri eziyormuşum gibi hissediyorum. Konuşurken sesimin tonu değişiyor. Düşündüklerimin binde birini düşünemeyenleri aydınlatmaya çalışıyormuşum da, o esnada sıkılıyormuşum gibi bir hava veriyorum kendime.

Kimsenin bildiğini dinleyesim yok ama. Başka ilgi alanlarına kapalıyım. Varsa yoksa benim daldığım alan.

İlgi alanıma göre kullandığım dil hep değişti. Bu dili anlayanlarla iyiyim. Kalanı aptal değilse cahil!

Özür dilerim. Her öğrendiğimle kendimi sadece zenginleşmiş değil, burnu büyümüş hissediyorum. Niye böyle olduğunu bilmiyorum. Bu kibir zincirini nasıl kırabileceğimi bilmiyorum.

Kendimi bir halt zannediyorum.

Rumuz: Aynur