Küçücükken, belki onunla yaptığımız şeyler, yaşadığımız olaylar hatrında kalmaz ama,

ona hissettirdiklerimiz hiç aklından çıkmaz biliyor musun?

Çünkü hisler hiç olmadığı kadar içine işler çocuğumuzun...

Güzel anılar biriktiriyoruz, evet... Ama,

'şuraya gitmiştik hatırladın mı?' desek, hayatta anımsayamaz...

Lakin,

hissettirdiklerimizi, ne kadar keyif aldığını, olanca haliyle katıla katıla güldüğünü, çok mutlu olduğu o hisleri var ya asla unutmaz miniğimiz...

Kalıcı olarak işlemiştir derinlerine bir yerlere...

Demek ki sadece anı biriktirmiyoruz, çocuğumuza ilmek ilmek işleyen hisleri biz inşa ediyoruz...

Ne kadar meşakkatli ve sorumluluğu olan bir yol öyle değil mi? Ve ne kadar da keyfini, tadını ala ala ilerlediğimiz bir yol...

İlerde ellerimizle inşa ettiğimiz, o hislere doğru yol alacak minicik yavrumuz... Ve ilerde o hislerine benzeyen hisleri bulduğu yönlere doğru meyledecek... Kötü hissettirdiysek vay halimize!

Kötü hissettiren herkeste güven arayacak... Kim bilir hangi kötülüklere meyledecek...

Ve

İyi hissetirdiysen ne mutlu sana...! İşte bu hissi bir yerden anımsıyorum, beni mutlu eden bir şeydi bu! diye kendini yoklaya yoklaya yol alacak...

Ve etrafında öyle insanlar biriktiriyor olacak...

Kendi hislerine benzeyen... O benzerliği arayacak hep hayat boyu...

Belki eşini seçerken bile bu duyguları hissettirene yönelecek... Bir his bile hayatını nasıl etkiliyor yavrumuzun farkındayız değil mi?

Birlikte güldüğümüz halimizin bile neleri etkileyip, neleri değiştirebildiğini ön gördük artık değil mi?

Sadece bir an'ı değil, koskoca bir ömrü, bir canı yaşatıyoruz... Vay canına!

Ama gönlümüz

Ama vicdanımız rahatsa!

Ne mutlu bize o halde...