“Her şey gider, her şey geri gelir, sonrasızca döner varlık çarkı. Her şey ölür, her şey yine çiçeklenir; sonrasızca sürer varlık yılı.”

Nietzsche

Bazı günleri sanki bir asırı karşılıyormuşçasına geçirdiğimiz zamanlar var. Kalbimizin ışıklarını ıssız kalmış, terkedilmiş karanlık yerlerimize çevirip ihmal ettiğimiz yerlere iyice fener tuttuğumuz zamanlar bunlar.

Hayatın ışığını en karanlık gecede bulduğumuz, bazı gerçekleri sadece gözlerimizi kısarak bir şahin gibi dikkatlice kendi içimize baktığımızda gördüğümüz zamanlar... Günün kısalığına şükredip, geceyi kutsadığımız… Bir baykuş gibi gündüze kör, geceye apaydınlık zamanlar… Bizi hayata daha çok bağlayacak o en derin sırrımıza o gün sayesinde kavuştuğumuz gün belki de miladımız.

Milat dediklerimizi ne kadar da çok kendi algımız ile sınırlıyoruz fark ettiğimiz… Oysaki bazı eskiyen şeylerin miladı hiç de beklemediğiniz anlarda dolar. Tüm uyanışlarınızın hiç de sanmadığınız anlarda sizi gelip bulması gibi... Aniden.

Bugün miladımdı. Yeniye 4,5 kala kendimi kuyruğumdan yakalayıp, dönüp durdum etrafımda saatlerce… Kendiliğimden. Kendiliğinde aktı tüm yaşamım içime. Bu kendilik hali ne kıymetliymiş meğer.

Oluş hallerine sahip çıkabilmek edilen dileklerden bazen daha önemliymiş. Kulak asman gereken tek şey, ruh sesi imiş. Kim ne diyorsa bırak demiş o ses. Sen ne hissediyorsan bir ona sahip çık ve kalk ayağa başka türlü diye fısıldamış. Sonra kapanmış her eskiyen kapı. Uykuya dalan evler gibi… Yeni bir güne tamir edilmek üzere açılacakmış gökyüzünün kapısı.

Güneş o yüzden tutulmuş. Kendi ışığını kısıp, kendi güneşini karanlığında aç diye. Bugün gece apaydınlık o yüzden.

Ve şimdi milat.

Hayata ciğerlerin acıyarak nefes alabileceğin gün gibi milat.

0'a doğmaya hazırsın artık...