Geçtiğimiz yıl boyunca bebeklerini heyecanla bekleyen anne adayları pandemi koşulları nedeniyle doktor randevularında, kontrollerinde, ultrasonlarda ve hatta doğum esnasında yalnız kalmak zorundalardı. Aralık 2020'de Birleşik Krallık Ulusal Sağlık Sistemi bunun gibi durumlarda hamile kadınlara eşlik etmesi için yanlarında sadece bir kişinin bulunmasına izin vermişti.
Kendisi de bir anne olan Raingold duygularını "Genellikle genç ailelerle çalışan bir anne ve fotoğrafçı olarak, son bir yılın koşullarının ailelerinin yanı sıra hamile kadınlar ve yeni anneler için ne kadar korkutucu olduğunu hayal bile edemiyorum." şeklinde ifade etti.
Raingold, fotoğraflarını çektiği bu beş kadını evlerinde ziyaret etti ve izolasyon deneyimleriyle birlikte aldıkları tıbbi ve psikolojik destek hakkında bilgi aldı.
"Pandemi başladığında 18 haftalık hamileydim. Çocuk hastanesinde çalışıyordum ve beyin tarama testleri yapmakla görevliydim. İşten derhal eve gitmem söylendi. Bu normalde klinik bir meslek grubunda beklenen bir şey değildir."
"Başlangıçta Covid'in hamile kadınları nasıl etkilediği konusunda net bir bilgi yoktu. Farklı ülkelerde hamile kadınlarda Covid vakalarına rastlandığını duyuyordum."
"Eşim Cris, koşullardan dolayı bazı kontrollerime gelemedi. Bu süreci birlikte atlatmamız gerekiyordu ve bana destek olamaması gerçekten bizim için üzücü oldu."
"Doğumda sezaryen zorunluydu ve iyileşme sürecim de bir hayli ağır geçti. Doğuma eşim de girebildi ancak doğumdan bir sonraki gece ara yoğun bakım ünitesine alındım çünkü kızım Elowen ve benim yüksek ateşimiz vardı."
"Eşimin hastanede kalmasına izin verilmedi ve bu bizim için gerçekten zor bir durumdu. Yana dönüp kızımı kucağıma bile alamıyordum ve yeni bir anne olarak ne yapacağımı bilemez haldeydim."
"Doğum öncesi çevrimiçi derslere katılmıştım ancak yüz yüze olmaması sosyal açıdan bazı eksiklikler hissetmeme neden oldu."
"Doğum sonrasında da derslere katılmaya devam etmem önerildi ancak derslere gitmek için toplu taşıma kullanmayı göze alamadım. Normal bir zamanda otobüse atlayıp derslere gitmek ve diğer yeni annelerle tanışmak çok daha kolay olurdu."
"Elowen'ın büyüdüğünü ve geliştiğini görürken yaşadıklarımızın normal olup olmadığını düşünüyorum ancak kıyaslayabileceğim hiçkimse yok."
"Etrafımızda insanların olmaması bizi gerçekten zorluyor. Elowen daha dedesiyle bile tanışmadı. Aile üyelerimiz onunla tanışmak için sabırsızlanıyorlar!"
"Pandemi döneminde hamile olmanın en zor kısmı eşim Pete'in doktor randevularımın ve ultrasonlarımın hiçbirine gelememesiydi. Her şeyi tek başıma yapmak biraz ürkütücüydü."
"İkimizden birinin hastalanacağını düşünmek bile bizi endişelendiriyordu; son trimesterda bu düşünce bizi daha çok kaygılandırdı."
"Pete doğumun bazı anlarında yanımda olamadı çünkü buna izin verilmedi. Bekleme odasında 45 dakika boyunca yalnız olacağımı hiç düşünmemiştim!"
"Doğumdan sonra evde sadece ben, Pete ve kızımız Olive vardı. Kimseyi evimize kabul edemedik."
"Sürekli izole bir haldeydik ve ilk bebeğimi kucağıma aldığımda bu kadar yalnız olacağımı hiç ummamıştım."
"Zoom'dan bir ebeveyn grubuna dahil oldum. Eğer normal şartlar altında olsaydık birlikte bir çay içmeye gidebilirdik diye düşünüyorum."
"Bu durumu ruh sağlığım için gerçekten zorlayıcı bulunuyorum ve bunaltıcı olduğunu hissediyorum."
"Bu yine de her şeyi yalnız öğrenmek ve yapmak zorunda olduğunuz anlamına gelmiyor. Sonuçta ne demişler; bir çocuğu yetiştirmek için bir köy dolusu insan gerekir!"
"Doğum yaptığım gün sokağa çıkma yasağı vardı. Arabayla hastaneye giderken camdan dışarı baktığımda sokaklarda hiç kimse yoktu, büyük bir sessizlik hakimdi."
"Virüsten dolayı evde doğum yapabileceğimi düşündüm ancak hastanede olmam gerektiği söylendi. Pandeminin çok başlarındaydık ve neler olabileceğinden emin olamıyorlardı."
"Çok fazla insan ölüyordu. Birçok insanla muhatap olmak zorunda kalacağım bir yer olan hastaneye gitme düşüncesi bile çok korkutucuydu."
"Eşim benimle birlikte doğuma girdi ancak 1-2 saat sonunda çıkması söylendi. Bu ikimiz için de üzücüydü."
"Doğumda yanımda olacak insanların bana ne kadar yakın temasta bulunacakları, maske takıp takmayacakları ve tam tedbir alıp almayacakları konusunda çok endişeliydim."
"Pandemiden önce büyük çocuğumun da kardeşini hastanede görebileceğini düşünürdüm. Doğum sonrasında anne-bebek gruplarına katılacağımı hayal ederdim ancak öyle olmadı. Her yer kapalıydı."
"Bazı geceler gerçekten çok zorlanıyorum ve benimle aynı süreçlerden geçen başka annelerle konuşmak istiyorum ama şu anda öyle bir şey mümkün değil ne yazık ki."
"Pandemi ilan edildiğinde 5 aylık hamileydim. Karantina başladığında kendimi çok yalnız hissetmiştim. Bundan sonraki 4 ayda her gün tek başıma olacağım diye düşündüm."
"Bunları düşününce ağladım ancak benimle aynı durumda olan diğer hamile kadınları düşünmek beni biraz rahatlattı. Hamileliğimin iyi geçeceğine inanmaya başladım."
"Eşim Joe kontrollere ve ultrasonlara gelemedi çünkü buna izin verilmiyordu. İkimiz için de büyük bir hayal kırıklığıydı."
"Beni en çok endişelendiren hastanede olmak ve virüs kapma tehlikesiydi. Randevulara tek gitme konusunda fazla endişeli değildim çünkü bunu tek başına yapan diğer hamile kadınları görüyordum. Onlarla dayanışma içinde olduğumuzu hissediyordum."
"En kötüsü ise Joe'nun doğumdan bir saat sonra hastaneden ayrılmak zorunda olmasıydı. Hastanede iki gün tek kaldım, Joe yanımda olsa daha iyi hissederdim."
"Pandemi döneminde hamile olmak o kadar da kötü değildi. Joe ile normalde olacağından daha fazla baş başa zaman geçirme olanağı bulmuş olduk."
"Hamile olduğumu öğrendiğimde ülkemizde Koronavirüs vakaları artışa geçmişti. Hamileliğimin önceki hamileliğimdeki diyabetimden ve iki hamileliğimin arasındaki az süreden dolayı zorlayıcı geçeceğini biliyordum."
"Aynı zamanda doğum sonrası depresyonu da yaşadım. Hayatım boyunca hep depresyonla mücadele etmiştim ancak bu durum ben hamileyken çok daha zorlayıcı oldu."
"Birleşik Krallık Ulusal Sağlık Sistemi'nden bir mesaj aldım. Bu mesajda gebe diyabeti olmamdan dolayı virüse karşı en hassas grupta yer aldığım yazıyordu."
"Mesajın tamamında yapmamam gerekenlerin uzun bir listesi vardı. Evde kalmak, diğer insanlarla aynı mutfakta yemek yememek vb. Bunu okur okumaz gözyaşlarına boğuldum. Benim için yıkıcıydı."
"6 hafta boyunca kapının önüne bile çıkmadım. Eşim Nick tüm postalarımızı aldı, alışverişimizi yaptı ve her şeyi dezenfekte etti."
"Zihinsel olarak çok zorlandım. Hastaneye her gittiğimde çok korkuyordum. Pre-eklampsim vardı ve neredeyse 20 hafta sürekli hastaneye gitmem gerektiği söylendi."
"Nick bana destek olamadığı ve ultrasonların hiçbirinde yanımda olamadığı için çok üzgündü. Tüm randevularıma tek başıma gittim ve tüm kötü haberleri tek başıma aldım."
"Pandemi çocuklarımla ve yeni doğan bebeğimle daha derinden bağ kurmamı sağladı."
"Son olarak ruh sağlığı problemleri olan annelerin olduğu bir Whatsapp grubuna katıldım. Bu da başarısızlık ve objektif olmakla ilgili hissettiklerimi normalleştirmeme yardımcı oldu."
Fotoğraflar: Nina Raingold
İngilizce aslından çeviren: Dilara Koru
Referans: BBC. Pregnancy in lockdown: The babies born into a pandemic. Şuradan alınmıştır: https://www.bbc.com/news/in-pictures-56360275