Bu akıl hastalığı dünyamı işgal etmeden önce hayat güzeldi. İnsanlar beni, çocukları çok seven ve daima iyi bir eş ve anne olmayı istemiş tatlı bir kişi olarak tanıyordu. Ama derinlerde yüzleşmek istemediğim zihinsel meselelerim vardı ve bir noktadan sonra, bunlarla yüzleşmekten başka çarem kalmadı.

Artık şunu biliyorum: Bipolar (manik-depresif) bozukluk bana artık akıllı ya da eğlenceli olmadığımı öğretti. Kaygılarım, yatakta cenin pozisyonunda kıvrılıp kalana dek saldırdı. Depresyonum bana artık uğruna yaşamak için hiçbir şeyimin kalmadığını söyledi. Bilinçaltıma canlı imgeler yolladı; hiçbir şekilde durduramadım.

Bu görüntüleri görmek istemiyordum; o düşünceler üzerinde düşünmek istemiyordum. Yalnızca gitmelerini istiyordum. Ne yapmam gerektiğini ve bununla nasıl başa çıkacağımı söyleyen insanlar vardı; ama yaşadıklarımı nasıl kavrayabilirlerdi ki? Onlar için yüktüm, benimle uğraşmak istemiyorlardı. İtibarım yerle bir olmuştu (en azından ben öyle hissediyordum) – manik depresif bozukluğum varken nasıl iyi bir eş ve anne olabilirdim ki? Darmadağın olan hayatımın parçalarını nasıl toplayacağıma dair hiçbir fikrim yoktu.

Benimle ilgilenen insanlar, çözümün ilaçlar olduğunu düşünüyorlardı ama bence kullandığım dört farklı ilaç, durumumu daha da kötüleştirerek zihnimde daha da derinlere hapsolup en kolay ve en hızlı çıkış yolunun ölüm olduğunu düşünmeme sebep olmuştu. Böyle anlarda çocuklarımı düşünür, dayanmaya devam ederdim.

O zamanlar eşimle çok kavga ederdik. En ufak mesele yüzünden üzülürdüm; benim için büyük bir sorun olurdu, ama eşimin umurunda bile olmazdı. Bu durum daha da üzülmeme ve öfkelenmeme sebep olurdu ve sonunda patlardım. O kadar inatçıydım ki çok nadiren özür dilerdim. Her zaman haksız değildim; çünkü bu bir bahane değil ama ben bir bipolarım ve bazı şeyler şalterlerimi attırıyor; bazen bunları kapamanın hiçbir yolu olmadığını hissediyordum.

Yardım almam gerekiyordu; çünkü eşim, çocuklarım ve bizzat ben kafa karışıklığı yaşamaya başlamıştık. Zihnim bir hortumun içerisinde gibiydi. Bir an mutluyken, en ufak bir şüphe kırıntısı kaygılanmaya başlamama ve zihnimde beliren korkunç şeylerle dehşete düşmeme sebep olabiliyordu. Manik depresif bozuklukla olan mücadelem, eşimi ve çocuklarımı da etkiliyordu.

Bipolarla tek başıma uğraşmaktan yorulmuştum; bir gün dayanamayacak noktaya geldim ve bir danışmana gitmeye karar verdim. Aslında danışmana gitmemin tek sebebi, insanların sürekli başımın etini yemeleriydi, gerçekten. Ama bir süre sonra, gerçekten de yardımcı olduğunu fark etmeye başladım. Eskiden kim olduğum, kim olmam gerektiği ya da nelerle uğraştığım konusunda hiçbir fikri olmayan birisiyle konuşma şansı elde etmiştim.

Doktor, manik depresif bozukluk teşhisi koydu ve hala her günde, her tartışmada, her şüphede bu savaşı vermek zorundayım. Ama danışmanlık boyunca, idare edebilmenin birkaç yolunu da öğrendim. Mesela boyama, el sanatları gibi faaliyetler çok yardımcı oluyor. Ellerimi meşgul edebildiğim sürece, zihnim de meşgul oluyor. Yalnız kalmak, en korkunç şey; dolayısıyla en önemli şeylerden biri, kendimi arkadaşlarımla, ailemle ve destekleyen insanlarla çevrelemek.

Kirli çamaşırlarımı ortaya dökerek birilerine yardım edebileceğimi umuyorum. Çünkü dünyada bir yerlerde birisi benimle aynı mental hastalıkla uğraşıyor. Onun dayanma gücünün sonuna ulaşma potansiyelini düşünüyorum. Tüm umutlarını yitirmek üzere; ama rastgele bir gece, kendini internette depresyonun üstesinden gelme ve kaygı dolu düşünceleri durdurma yollarını araştırırken buluyor. Ve sonrasında şans eseri benim kelimelerimi okuyor. İşte bu, hikâyemi açıkça anlatma sebebim – birilerinin hayatına olumlu bir katkıda bulunmak.

Tonya

İngilizce'den çevirdiğimiz bu yazı ibelieveinlove.com'da yayınlanmıştır