Hepimiz giderek yalnızlaşıyoruz ancak farkında değiliz. Çünkü her şeyin bu kadar yapaylaştığı, rutinleştiği hayatımızda bir süre sonra sanırım bir içe kapanıklık oluyor. İstediğiniz kadar sosyal çevreniz olan bir insan olun gene de yalnızlaşmak dediğimiz şey tam olarak bu. Bir süre sonra rutinimizden, sosyal medyadan, sürekli Instagram’da fotoğraf paylaşmaktan ya da aslında hayatı kaliteli bile olmamasına rağmen kendini öyle göstermeye çabalayan insanlardan sıkılıp içimize kapanıyoruz. İşyerimiz, özel hayatlarımız bile bazen bizi tatmin etmemeye başlıyor çünkü sürekli internet, bilgisayar başında iletişimimizi de kapatıyoruz maalesef. Her ne kadar hayatımıza yenilikler katmaya çalışsak da gün içinde canımız kimseyle konuşmak istemiyor ve akşam eve gittiğimizde iyice sessizleşmiş oluyoruz.

İşte sosyallik içinde asosyalleşmek budur. Teknoloji geliştikçe, telefonlarımız akıllılaştıkça bizler yalnızlaşmaya, kalabalık içinde bile olsak farkında olmadan asosyalleşmeye başladık. Gençler aslında bunun en güzel örneği. Her şeyin hızla ilerlediği ve her gün, her türlü elektronik aletin bir üst modelinin çıktığı bu devirde çocuklarımız giderek kültürsüzleşip her şeyden farkında olmadan uzak kalıyorlar. Ve çoğu ebeveyn de bunun maalesef farkında değil. Çocuğunu özel okula vermiş veliler her şeyin iyi gittiğini zannederken çocuklar aslında giderek köreliyorlar. Çocuğuna her türlü imkanı sağlayan aileler (telefon, ipad, lap top vs..) aslında ne kadar asosyal ve içe kapandıklarını göremiyorlar. Kısaca çocuklarımızda ,yetişkin olarak bizler de bizliğimizi kaybetmeye ve giderek yalnızlaşmaya başladık. Yapay zeka ile dertleştiğimiz bir çağdayız. Bunun için yapmamız gereken bol bol doğayla iç içe olmak bence. Mümkün olduğunca deniz olan yerlerden geçmek, sık sık yürüyüş yapmak belki de. Siz bunu engellemek için bugünden harekete geçmeye ne dersiniz? Yapay zeka bizi her zaman kurtarmaz.