Yalnız yaşamaya başlayalı 6 yıl oldu. Yalnızlığa yıldan yıla alıştım. Bunun ilk 3 yılı üniversite zamanında ev arkadaşlarıyla geçti. Yalnız yaşamak zor mu diye soranlara tavsiyem şu oluyor: Mutlaka deneyin. Bazen zor olsa da çok keyifli. Alıştıktan sonra eskiye dönmeyi düşünemiyorum bile… Ben böyle gayet memnunum. Ev arkadaşlarım varken bazen problemler çıkıyordu ama yaşıtlarım olduğu için kendimi boğulmuş gibi hissetmiyordum. Çünkü ev arkadaşlarım saat kaçta eve girip çıktığımı, kimlerin geldiğini gittiğini sorgulamıyordu. Annemlere ziyarete gittiğimde ise adeta sorguya çekiliyorum. Geriliyorum, bu sefer de beni merak edip sorduklarını söylüyorlar. İyi niyetli olduklarını, gerçekten merak ettiklerini biliyorum. Ama dozunu fena halde kaçırıyorlar. Bu durum çok sinir bozucu... Beni sürekli sorgulayıp duruyorlar. Bir daha ne zaman geleceksin, ne yaptın, şuraya mı gittin… Sorular bitse, yorumlar bitmiyor. Açıkça itiraf edeyim, onlara tahammül edemiyorum. Ablama bile… Ablam da sanki annemin bir uzantısı gibi… Kendisi nişanlı ve acaba benim hayatımı kıskanıyor mu diye düşünmeden edemiyorum. Babama karşı beni korumadıkları gibi sorularıyla babamın da aklına giriyorlar. Üniversite bittikten sonra onlarla yaşamaya devam etmediğim için epey tepki göstermişlerdi. Hala yalnız yaşamamı kabullenemiyorlar. Halbuki paramı kazanıyorum, kendimi geçindiriyorum ve gayet rahatım. Ben de işe gidip geliyorum, evime bakıyorum, boşta gezmiyorum. Kafalarında nasıl bir imajım var hala çözemiyorum. Sonuçta aynı evde yaşamıyoruz ama uzaktan bir gölge gibi beni takip ediyorlar. Bu yüzden artık ziyaretlerine gitmek bile istemiyorum. Onlara tek kelimeyle tahammül edemiyorum. Evet üzgünüm ama bu böyle! Hepsi sinirlerimi bozuyor.

Rumuz: Yalnız gezegen