Dünya bizi neden üzer hiç düşündünüz mü?

Neden istemediğimiz bir şey başımıza geldiğinde, “dünya başımıza yıkıldı” cümlesini kurarız mesela?

Dünya gerçek anlamda kimindir ki bu cümleyi kurarız?

Veya biz bu gezegende, hayatlarımızda neredeyiz?

Hayat istediklerimizi değil, bizim için olması gerekeni vererek bize ne anlatmaya çalışır?

Çoğu zaman elimde olanın, sahip olduğumun gerçek ihtiyacım olduğuna inanmak bile istemeyiz.

Oysaki hayat bana verdikleri ve vermedikleri ile sadece ruhsal ihtiyacıma cevap verir.

Bu ruhsal ihtiyaç, dünyayı başıma yıkarak gelen bir deneyimden kaynaklanan acı da olabilir, tadından yenmeyen bir mutluluk da…

Aslında ruhumun ihtiyacı belirler deneyimlerimi de…

Sufilerin kullandığı bir terim var: “Dünyadan geçmek…”

Bu kavramı anlamaya çalışmak, yanılgılarımızı yıkmak, doğru benliğe ulaşmamızı sağlamak için bir araç olabilir mi?

Yaşadığımız deneyimlerde birçok zaman ya dünyalar bizim olur ya da dünya başımıza yıkılır.

Zannederiz ki ortada gerçekten bir ben ve dünyamız vardır.

Benlik algısının kendisidir bazen yanılgı.

Tüm deneyimlerimiz dahil olmak üzere, sahip olduğumuz herşeyi bizim sanırız.

Oysaki deneyim bile bizim değildiğir, sadece ruhsal gelişimimiz için emanet verilmiştir. Biz geliştikçe, anladıkça o da biter.

Bir şey elimizden gittiğinde, sevdiklerimizi kaybettiğimizde, içimizde oluşan derin yasın kaynağı da bazen yanlış benlik algımızdır.

Dünyada bize verilmiş her şeye -mal, mülk, anne, baba, çocuk, kariyer, sevgili, eş - o kadar çok tutunuruz ki onları kaybettiğimizde çok üzülürüz.

Oysaki, tutunmadan, boğmadan, hırpalamadan, naifçe sevmenin ve bağlanmanın tadı hiçbir şey de yok…

Naifçe sevmek hayatı... Değerini, kıymetini her an bilerek… Bir dakikanın bile bize sadece emanet olduğunu anlayarak... Yeri geldiğinde en büyük kurtarıcımız bu olabilir mi?

Dünya kimsenin olmadığı gibi bizim de değil. Herkesin olduğu gibi aynı zamanda bizimdir de…

Bedenin bile bizlere sadece hayat deneyimi için emanet verildiği bu dünyada, ben dünyanın neresindeyim peki?

Her şey gelip geçici ise, üzüntümün, yasımın, sevincimin ve mutluluğumun kaynağı yanlış benlik algım olabilir mi?

Ne dersiniz? ????