Bakkal Amca’yla birlikte unuttuklarımız
Bakkal Amca ile birlikte hayatımızdan çıkanlar...
- Kişiselleştirilmiş reklamlar ve içerik, reklam ve içerik ölçümü, izleyici görüşleri ve ürün geliştirme
- Bilgileri bir cihazda depolamak ve/veya onlara cihazdan erişmek
Copyright © 2020 - Tüm hakları saklıdır. Habertürk Gazetecilik A.Ş.
Bakkal Amca ile birlikte hayatımızdan çıkanlar...
Bakkal Amca’ya bir tür mektup yazardık: “1 tuz, 1 diş macunu, 2 ekmek. Ekmekler çok pişmiş olsun.” Yaz sıcağında dirseği tezgahta eli şakağında işkembe üzerinde uykuya dalardı bazen, yarım saat görmezdi sepeti. İşte o zaman sepeti iki yana sallardık. Bazen sepet bahçede oynayan yeni ayaklanmış bir veledin kafasına çarpardı da Bakkal Amca onun ağlama sesine uyanırdı.
Ay ortasında sıkışınca “Hesaba yazar mısın?” derdik. Çocukların “Parasını sonra vericez” dediği de olurdu. Ekmeğe, 250 gram beyaz peynire faiz bindirmezdi Bakkal Amcamız.
Kadınlar biraz uzağa güne giderken evin anahtarını ona teslim ederdi. O derece güvendiğimiz biriydi.
Evde ne eksikse onu alırdık. Yakın olduğu için bitince gene alırdık. Araba park etmek, alışveriş sepetiyle deli danalar gibi aradığını bulmaya çalışmak, aramadığını almak, kasalarda sinir olmak yoktu hayatımızda.
Dükkânın önünde oynayan mahallenin çocuklarına çaktırmadan göz kulak olurdu. Arbede çıktı mı araya girer, olay annelere intikal etmeden yatışırdı.
Herkesin kendini hapsetmediği günlerdi. Birbirimizin evine girip çıkardık. Herkes birbirini tanırdı. İnsan doğası işte, merak ederdik karşı komşuyu, yan binaya yeni taşınanı. Bakkal Amca herkesi tanır, bilirdi. O da insandı bazen bildiklerini anlatmadan edemezdi.
Yarım ya da çeyrek ekmek istediğimizde kırmazdı.
Antenli radyodan derbi dinlerken kısık sesle “Bi kola” demeye özen gösterirdik.
Harita-metot defteriyle leblebi tozunu bir daha aynı tezgâhta hiç görmedik.
Herkesin evinde telefon yoktu ve Bakkal Amca üşenmez bizi sevdiklerimize bağlardı.
Küçük parası çıkışmadığında sakız uzatırdı, biz de hayır demezdik. Bizim bozuk çıkışmayınca “Canın sağ olsun” derdi ama.
Elbet Bakkal Amca’nın da sabrının bir sınırı vardı. Veresiyeden hoşlanmadığını dolaylı ifade ederdi.