Bocalama...

Hafta sonu çocukları alıp Gezi parkına götürdüm. Şahit olsunlar, hatırlasınlar, iz

bıraksınlar, ait olmayı, birlik olmayı, özgürlüğün ruhunu, içlerinde hissetsinler

istedim.

Korumak için gittiğim o ağacın, neler temsil edebildiğini görsel olarak algılamaları, benim anlattıklarımla ya da ilerde tarih kitaplarında okuduklarıyla bambaşka

olacaktı.

Çok keyifli , verimli bir hafta sonuydu. Resim çizdiler, şarkı söylediler, çadırlarda

oturup oradakilerle sohbet ettiler, kedilerle köpeklerle oynadılar, onlarca soru

sordular; umut doluydu.

O günden beri yoklama yapıyorlar; düne kadar emin cümlelerle anlattığım hikayeler

artık sıfırlanıyor. Süregelen bir muhabbeti, durdurup donduramamanın zorluğunu

yaşıyorum.

Bir yandan bütün terimlerin birbirine girdiği , basitleştiremediğim bir apolitik

durumu yansıtmamak için DUR düğmesine basmak istiyorum, bir yandan da benim nabzımla

atsınlar, üstünden kalkarlar, aslanlar gibi çocuklar bunlar - diye geçiriyorum.

Ortasını bulamıyor, bocalıyorum…