İşte böyle anneannecim

Gideli oldu bi zaman.

Kaç yıl deseler bilmiyorum.

Sen gittikten sonra saymadım anneanne.

Ya da Gül, çocukluğumda seslendiğim gibi.

Sen gittikten sonra çocukluk sayfam da kapandı benim biliyor musun?

Fark ettim ki o yıllara dair en güzel, en gerçek, en sevgi dolu anı sensin.

Sen gidince o bölümü kapamak istedim.

Senin dışında hatırlamaya değer pek bir şey yok çünkü.

Moda aynı.

Nereye baksan yine bir tanıdık çıkıyor.

Dondurmacı Ali, gittiğin berber, Moda Deniz Klubü de aynı.

Ama sensiz Moda pek bir şeye benzemiyor.

Sık gidesim gelmiyor benim de.

Dedem süper sağlıklı, çok şükür.

Sağlıklı ama pek mutlu değil.

Seni çok özlüyor, söylemiyor ama bir an evvel yanına gelmek istiyor.

Annem ile bana gelince…

Hala çılgın bir haldeyiz.

Aşk, nefret ilişkimiz tüm hızıyla devam ediyor.

Birimizden biri gidene kadar da böyle sürecek sanırım.

Ben sana benziyorum, annem dedeme.

Dolayısıyla bize bu dünyada huzur yok, size olmadığı gibi.

Oğlum şahane bir çocuk oldu.

Yani bence öyle.

Tanısan aşkından ölürdün.

Seni hiç unutmadı biliyor musun?

Hatta doğum gününde biz seni ziyarete gelirken o da gelmek istedi.

Hem de kendiliğinden.

Seninle çok bir ilişkisi olmadı ama sanırım beni hissettiğinden seni çok seviyor.

Bana gelince

Bi çok mutlu,

Bi çok mutsuz,

Bi çok şanslı,

Bi çok şanssız,

Halde ilerliyorum.

Bir denge tutturduğum söylenemez yani.

Ama olsun, benim hala umudum var.

Hayallerimi gerçekleştirmeden şuradan şuraya gitmem.

İşte böyle anneannecim.

Şimdilik böyle.

Hayatımda bir değişiklik olursa yazarım yine.

Güzel uyu.

Ve Anneler günün kutlu olsun.