BeşiktAŞK

Merhaba bu hafta önceki yazımda da belirttiğim gibi BeşiktAŞK’ı yazacağım. Ancak söze nereden başlasam diye çok düşündüm. Elimden geldiğince sizlere bu büyük aşkı anlatacağım...

Nasıl Beşiktaşlı olduğumla başlayalım. Dedem ve babamdan gelen bir gelenekle Beşiktaşlı oldum yaşım ilerledikçe Beşiktaş’a olan sevgim giderek çoğaldı ve aşka dönüştü. Bu öyle bir aşk ki Beşiktaşlı olmayan anlayamaz. Dünyada birçok kulüp ve pek çok taraftar var ancak Beşiktaş taraftarı dünyanın da kabul ettiği gibi “en iyisi”. Bunu zaman zaman Beşiktaşlı olmayanlardan da duyuyor ve gururla bahsediyorum.

Biraz da benim Beşiktaş aşkımdan örneklerle ne denli tutkuyla bağlandığımı anlatayım. Sezonun her haftasında sanki sevgilimle buluşur gibi Beşiktaş'la buluşmayı özlemle maç saatini beklerim. Birçok anım var BeşiktAŞK’la ilgili birkaçını paylaşmak istiyorum.

İlk anım; bundan tam 13 yıl evvelki Beşiktaş’ın bir Avrupa kupası maçında ilk yarıyı 3-0 kapatıp ikinci yarıda 3 gol yiyerek elenmemiz beni derinden üzmüştü. Maçtan sonra TV’deki görüntüler beynime kazındı. Bir baba maçtan tesislere gidip kaptanımıza “Oğlum ilk yarıda 3 gol atınca yatıp uyumasını istedim sabah okula gidiyor; ben şimdi oğluma ne diyeceğim?” demesi benim gözümün önünden bir an olsun gitmez. Beşiktaşlılık ruhu duruşu çok başka.

İkinci anım ise 17 Nisan 2004'teki Fenerbahçe-Beşiktaş derbisindeki ruh halim görülmeye değerdi. Maçta kalecisiz ve bir kişi eksik oynamamıza rağmen son dakikadaki golle yenmemizi asla ama asla unutamayacağım. Aslında tüm Fenerbahçe maçları benim için unutulmaz, çünkü aramızdaki rekabet çok çekişmelidir.

Sezonda en çok beklediğim maçlar Fenerbahçe maçlarıdır aramızda çok tatlı bir rekabet vardır hep var olacaktır! Daha nice anı var ama en çok aklımda kalan maçlarımız bunlardı.

Sonuç olarak BeşiktAŞK bizler için; hayat, sadakat vs.. demek adeta yaşam biçimi gibi bir tutkudur. Yazımı şöyle bitiriyorum: HERKES BİR GÜN BEŞİKTAŞKLI OLMASIN BIRAKIN O AYRICALIK BİZDE KALSIN!