Çıkık elmacık kemikleri üzerine düşünceler

Anne olduk ya biz… 9 ay boyunca karnımızda taşıdık ya bir, iki, üç miniği; karnımız bu süreç içinde kamu malı oldu ya… Sonra doğurduk, bin bir zahmetle emzirdik, yiyecekleri en organiğinden aldık; çamaşır suyunu sirke ile ikame ettik; kendi kıyafetlerimizi senelerdir ütülemezken çocuklarımızın donunu hatta çorabını bile ütüledik ya… Kutsalların en kutsalı, fedakarların en fedakarı, doğalların en doğalı olduk ya… İşte bu yüzden çıkık elmacık kemikli adamların ilgimizi çekmemesi mi gerekirdi? Sadece elmacık kemikleri mi; omuz ile boyun arasında bir tepecik yaratan o güzelim kaslar, karından kasığa inen adonis çizgilerine kör mü olmalıydık?

Ne de olsa hayatımızın yegane aşkından hayatımızın diğer aşkını peydahlamamış mıydık? Bu kadar aşk bir bünyeye yetmez mi? Yetmiyor demek ki? Kocamı sevmediğimden, çocuğuma bayılmadığımdan değil göz var izan var…

Matthew McConaughey'in fotoğrafları için tıklayınız!

Matthew McConaughey gerçeği var;

Oberryn Martell diye tanıdığımız Pedro Pascal var…

Alexander Skarsgard var…

Esmeri, kumralı, sarışını; seç beğen al sevgili anne!

Şimdi anne olduk diye bunları görmezden mi gelicez sorarım size? Mesela siz; iş, güç, çocuk, toplantı arasında bir boş vakit buldunuz diyelim; bu boş vaktinizde hasbelkadar bir sahil kyısında tek başına yürüyorsunuz diyelim. Ne düşünürsünüz?

Sizi bilmem ama benim düşünceler Matthew, Pedro ve Alexander arasında gidip geliyor. Şimdi şurada, şu kafede yanımda otursa bir tanesi; ben kahvemi içerken gözümün ucuyla fark etsem. Sonra kalkıp yanına gitsem. Desem ki: “Sizi çok ilginç buldum tanışabilir miyiz?” (daha başka şeyler de söylenebilir tabii; en hafifinden girdim konuya) ve sonra bir takım olaylar sonucunda elini belime sarsa; saçlarım hafifçe dalgalansa rüzgarda… Gerisi sizin hayal kapasitesinize kalsa… Hayal etmek de suç değil ya!

Anne olduk diye mesela, güzele güzel de mi demeyeceğiz sevgili anne; o zaman bu dünyanın nimetlerini israf etmiş olmaz mıyız? Günah değil mi bunca israf!!!

Matthew McConaughey