Y.O.L.O.

Nisan, mayıs nasıl geçti anlamadım. Ben anlayana kadar haziranın sonu geldi. Yaşayamadım bu yıl İstanbul' da erguvan zamanını... Kaçırdım. Seneye inşallah.

Çocuklar, okuldaki son sınavları, performans ödevleri kurslar, iş... Derken bir baktım Haziran ayı gelmiş.

Mezuniyet, piyano konseri, yaz okulu hazırlıkları, nişan, düğün... Çok şükür sağlıkla başarıyla tamamladık her şeyi. Ama ya kaçırdığım anlar...

Bu koşuşturmaca da kendi ''şimdi'' nizi yaşayamaz oluyorsunuz.

Hız her yerimi uyuşturmuş durumda. Böyle anlarda zaman sanki iki katı hız ile geçiyor. Kafamdaki düşünceler bile o kadar hızlı ki, biri ile konuşurken üç beş kelime atlar oldum.

Dilim düşünceme yeniliyor. Ahh Ahh! Ne hızlı geçiyor yetişkinler için zaman, bir de çocuklara sorsan ''Uff anne! Yaz okuluna bir hafta mı var daha?'' diyorlar. Ne de uzun geliyor onlara bir hafta...

Halbuki bana ürkütücü derecede yakın o bir hafta. ''Ne bir hafta mı kaldı? Eyvah! Daha yapacak ne çok şey var, nasıl yetişeceğim?'' Tabi olan benim ''şimdi''me oluyor... İşte al sana yine kaçan anlar. Telaş içinde yaşamım daha da yüzeyselleşiyor.

Zaman neden sadece takvimlerden ibaret ki? Neredeyse kırk iki olmak üzereyim. Hep yetişememe endişesi, bu endişeyi duydukça daha da hızlanmak istiyorum. Hızlandıkça, duygularımı kaybediyor ve sanki daha da uzaklaşıyorum. Ben artık duygusal zamanı yitirip takvimsel zamana mahkum olmak istemiyorum. Artık bugünün hakkını vermek ve anı yaşamak istiyorum. Kararlıyım.

İstanbul'da erguvanları kaçırmış olabilirim, fakat bu yaz mevsimi nerede olursam olayım kaçırmak istemiyorum.

Kararlıyım! Takvimimi kendi içime döndürüyorum.

Ani olarak frene bastım. Hız kesiyorum.

Kızım Zeynep ve bütün gençlerin şu aralar dediği gibi;

'' Y.O.L.O.'' (You Only Live Once)

Yani, sadece bir kez yaşarsın...

Artık bunu seçiyorum...

* Siz bu yazıyı okurkan ben kanatlanmış Amerika'ya uçuyor olacağım...