Balondan ağaca...

Uzay doğmadan önce içi havayla dolu bir balondum… Rüzgar nereden esse oraya gitmeye, bir dala takılıp pineklemeye, serseri bir iğnenin bir dokunuşuyla patlamaya meylederdim…

Sonra, o geldi…

4 yıl önce bir eylül sabahı daha güneş doğmadan alıverdi ilk nefesini… Tuttum kucağımda.

İlk bakışta aşk değildi bizimkisi. Uzay’ı ilk gördüğümde “Hasan'ın (kocamın) ihtiyarına benziyor bu” diye düşündüğümü hatırlıyorum… Sezaryenle gelmişti dünyaya tüm çabalarıma karşı, yaram sızlıyordu, hareket edemiyordum, pek memnuniyetsizdim halimden…

Hastaneden çıkıp eve döndükten sonra lisanını bilmediğim bir ülkede rehbersiz seyahat etmeye benzeyen bir hayat başladı… O zamana kadarki bütün alışkanlıklardan, rutinlerden azade, kendi, düzeniyle gelmişti Uzay; bir yandan kendi öğreniyordu yaşamayı bir yandan bana öğretiyordu… Ona bakmayı, sevmeyi, hayatı en başından, yepyeni bir şekilde algılamayı…

4 yıl geçti…

Önce onu sevmeyi öğrendim, sonra bütün çocukları ve yetişkinleri de (onlar da birilerinin çocuğudur algısı geldi), son zamanlarda kendimi de seviyorum Uzay sayesinde… O benim en etkili, en sabırlı, en şefkatli öğretmenim…

Şimdi ben kendimi o avare balondan köklü bir ağaca dönüşmüş gibi hissediyorum… Rüzgarla sallanıyorum ama sıkı sıkı tutunmuşum toprağa; isteyen gelsin gölgemde uyusun, isteyen dallarıma tırmansın, ben buradayım…

En çok da Uzay için varım…

Şimdi ben, hayatı öylesine yaşamıyorum artık… Eskisi gibi gözü kara değilim; kendi ölümümle olan ilişkim bile değişti… Daha çekinik, daha az vurdumduymazım…

Uzay sayesinde, hayatla ilişkimi yeniden kuruyorum; daha samimi, daha diğerkâm, daha kalpten bir bağ yaratıyorum…

Tutunuyorum toprağa köklerimle ve uzatıyorum yapraklarımı göğe…

İyi ki doğdun oğlum, iyi ki anne yaptın beni; gözümü, kalbimi açtın… İyi ki!