aşk dediğiniz muhtaçlık olmasın

Birini sevmek nedir?

Birinin eşi olmak?

Karı koca olmak?

Yoldaş olmak?

Bir çocuğun, çocukların ana babası olmak?

Bir hayatı paylaşmak nedir?

2020'nin bahar ayları… Corona ile alt üst olan gündelik hayat büyük bilgilerle geldi. Büyük sorularla aynı zamanda; bazen doğru soru sourlunca cevap olmasa da işe yarıyor.

2,5 ay boyunca, yanımızda yöremizdekilerle eve kapalı kalınca, nerede ve kiminle kaldığımız konusu önem kazandı mesela. Bu güne kadar kurduğumuz hayat, bir büyüteç altında görünür oldu. Biz de büyütecin altındakilerdik hem…

Kafa dağıtan, ilgi dağıtan, uyuşturan, öteleten her ne var ise, bir anda olmayıverince kalakaldık kendimize kurduğumuz hayat ile… Bu evdeyim, bu insanlayım, bu haldeyim, vaziyetim bu! Peki bunların içinde nasılım ben? Nasıl bir yaşam bu? Eşim dediğim insanla nasıl bir ilişkimiz var? Eşitler arası bir ilişki mi bu, yoksa ana teması roller mi? Muhtaçlık yüzünden mi beraberiz? Birbirimizin hallerini kabul ediyor muyuz, yoksa sürekli değiştirme gayreti içinde miyiz? Karanlığımı kapsayabiliyor mu? Beni, olmamı istediği değil, olduğum halimle sevebiliyor mu?

İkili ilişki…

Duygusal ilişki,

Eşlik ilişkisi üzerine uzun uzun düşündüm bu sırada…

İskelet kadın masalı sağolsun, pek şahane rehberlik etti. İşte bu yazı, bunlar hakkında…

İlişkiler görüyorum.

Toplumsal rollere tıkılıp kalmış.

Biri koca- diğeri karı; biri gelin- diğeri damat, biri anne-diğeri baba…

Takınmışlar etiketlerini, sığmışlar kalıpların içine devinip duruyorlar...

Bir adam mesela,

Ömründe bir tabak yemeğini koymamış masaya,

Bir salata yapmamış,

Elektrik süpürgesini, çamaşır makinasını hiç kullanmamış,

Bir adam,

Birinin kocası,

Sadece işe gidip gelmiş,

Akşamları ayağını uzatıp televizyon izlemiş,

Çekirdek çıtlamış,

Sabah almış ceketini işe gitmiş,

Peki ya işe gidemezse?

Ev işlerine elini sürmez, yemekten anlamaz, sadece bilgisayara bakmayı bilir, aynı eve kapalı kaldığı karısı sağdan sola koşarken o elinde telefonuna bakar.

Kadın, hem tam zamanlı işinde çalışır eve para getirir; evin tüm işlerini de yapar, yemeği ve çocuğun tüm gündelik detaylarını da düşünür. Bu kadınlar ayağını uzatan adamlarla kapalı kaldılar. Ve bunun adı evlilik oldu, 20 yıldır birlikteyiz, oldu. Benim kocam beceremez, oldu… Mutfak kadının yeridir, oldu.

Birincisi bu bir sevgi ilişkisi değil.

Bir tarafın hayatını idame ettirmek için diğerine muhtaç olduğu hiçbir ilişki eşitler arası bir ilişki değildir.

Bir kadın, bir adamın eşi değil, iyi ihtimalle ikinci annesi, kötü ihtimalle hizmetiçisi olmayı seçmiştir.

Bir adam kendine bir eş değil, ona bakacak, besleyecek ikinci bir ana, bakıcı seçmiştir.

Kendi karnını doyuramayan bir adam bir kadını sevemez, çünkü henüz kendi temel ihtiyaçlarını bile karşılayamayan bir insan yetişkin olmamıştır, yetişkin olmayan biri, bir yetişkinin eşi olamaz.

İşin ilginç yanı, adamların duygusal ve fiziksel olarak evde olmayı beceremediği bu tür ilişkilerde kadın bir de adamdan izin alır.

Bir şey almak için, bir yere gitmek için, bir şey yapmak için, bir şey olmak için.... İzin alır.

Bir kadın,

Neden böyle bir adamla ilişkide kalmayı seçtiğine iyi bakmalıdır.

Birine bakım vererek kendini var eden kadınlar vardır,

Ötekilerin muhtaçlığından kendine önem atfeden kadınlar vardır,

“Benim kocam beceremezci” kadınlar vardır,

"Erkekler ağlamaz" bu kadınlardan doğar,

"Aman duygularını belli etme, onların kölesi olma" teşvikleri bunlardan doğar,

"Erkeğin elinin kiri, kadının namusu" lafları bunlardan doğar,

"Sinek kadar kocam olsun, başımda bulunsun" lafları, evliliği bir yoldaşlık değil toplumsal bir statü olarak görmek bunlardan doğar,

İşte ateerkinin kadınlar tarafından sürdürülmesi budur.

Aslına olay ataerkillik, ana erkillik meselesi değildir. Olay, öz ile temas etmemiş olmak, kabukta, kılıfta kalmış olmaktır. Kendini merak etmemektir.

Kendisi olmamamış insanlar, kendisi olamamış insanlarla birlikte, yüzeyde ilişkilerle hayat elbette geçirebilirler; lakin insan olmak böyle midir?

Dünyada hangi tür canlı, kendi olabileceğinin azıyla yetinir? İnsandan başka?

Hangi tür canlı, orada olan, bariz olan bilgiyi, durumu, hali reddederek yaşayabilir? İnsandan başka?

Evet, biraz sert biliyorum. Üzerine uzun zamandır tefekkür ediyorum, izliyorum, gözlemliyorum. İlişki denen şeyin, ne kadar çok farklı hali olduğunu görüyor ve dahasını merak ediyorum.

Eşitler arası ilişki,

Karı- koca değil de eş olmak,

Can- cana ve candan olmak,

Diğerini her haliyle idrak ve kabul etmek,

Herhangi bir çıkarın, muhtaçlığın, sessiz anlaşmalar olmadan sadece kalpten bağ ile, yoldaşlık bağı ile, birlikte bir hayatı tasarlamak ve yaratmak sorumluluğuyla yürütmek ile ilgiliyim.

Eşim benim hayatımın en mahrem tanığı…

Kendini doyurmak için, bakım için bana muhtaç değil; bu konular konu bile değil, o kendine elbette bakar. Beni de yanında ister mi?

Benimle olmayı her gün yeniden seçer mi?

Kendisi tam bir insanken, beni de yalnızlığını dindirmek için değil, ağrı kesici olayım diye değil, birlikte yürüyelim diye yeniden seçer mi?

Beni huysuzken, zordayken, öfkeliyken ve neye öfkeli olduğumu bile bilmiyorken, yine sever mi?

Beni, bir toplumsal etiket, bir fonksiyonlar silsilesi olarak görmek yerine, içimde, derinlerdeki o özgür, o özgün, o sadece bana ait varoluşu arayıp beni oradan sever mi?

İçimdeki, onunla tanışmadan yıllar yıllar önce, türlü türlü sebeplerden yaralanmış, örselenmiş, küsmüş, kanamış o çocuğu,

İçimdeki o oyuncu, o masum, o hayalci çocuğu bulup onunla oynar mı?

İçimdeki kızgın, öfkeli, kötücül o cadıyı, benim bile görmek istemediğim o gölgeyi anlar ve sever mi?

Eşim, yoldaşım, beni yaralı yanlarımdan, beceriksiz, ölümlü, çürüyecek yanlarımdan sever mi?

Kadın, erkek ayırt etmeden kimin gücü varsa ortaya koyduğumuz,

Kimin enerjisi varsa bir aradalığın hayrına kullandığımız,

Birbirimizin gözlerinde kendimizin en iyi halini görüp o bakışta durmak istediğimiz,

Birden iki, ikiden üç olduğumuz, hiç birimizin yarım olmadığı bir ilişki mümkün mü?

Sevgi bence böyle bir şey.

Bir insanın gözünün içinde durabilmek, tüm etiketlerden soyunabilmek, kendine bile şefkat gösteremediğin yerden diğerinin sevgisi sayesinde şefkat alabilmek demek.

Bunun içinde muhtaçlık yok,

Çamaşır makinelerine,

Sofra kur kaldır,

Sen kadınsın, ben erkek, ayağımı uzatayıma, sen benden izin ala yer yok…

Varmış gibi yapanlar, kusura bakmayın. İçinize bakın, kurduğunuz hayata bakın. Korkmayın bakın, o sizin, kendinizin, içiniz…

İçli köfte