Tencerenin düdüğü istim atıyor!

Kahramanmaraş’ta geçtiğimiz ocak ayında bir mahkeme görüldü.

Davalı kişi, on altı yaşında İ.B. isimli bir çocuktu.

Davaya neden olan ise çocuğun hırsızlık yapmasıydı.

N.A. isimli bakkal, dükkanı kapatırken camını açık unutmuştu.

İ.B. de ‘şeytana uyup’ elini uzatıvermişti geceleyin açık camdan.

Çaldığı paranın tutarı 27 liraydı.

Bir daha söyleyeyim; sadece 27 lira...

Bakkal amca belki de acıdığından şikayetçi olmadı.

Ama çocuk yakalanmıştı bir kere, kamu davasının açılması kaçınılmazdı.

Hem deliller sağlamdı, polis olay yerinde çocuğun parmak izlerini bulmuştu. Ayrıca bir arkadaşı da İ.B.’nin yaptığı hırsızlığı kendisine anlattığını söyledi.

İ.B. yaptığından gerçekten pişman mıydı bilinmez lakin karar duruşmasında şöyle dedi:

“Çaldığım parayı aslında verecektim ama gidip konuşmaktan utandım ve zararı gideremedim.”

Bu arada kamu davasının açılma sebebi şuydu:

Bina içindeki eşyaya karşı geceleyin hırsızlık suçu.

Hakim “Karar” dedi:

Tutuksuz yargılanan sanık İ.B. hakkında, suçun işlendiği sabit olduğundan, TCK’nın 142. maddesi gereğince 4 yıl hapis cezası verilmesine... Verilen cezanın sanığın yaşının küçük olması sebebiyle 2 yıl 8 aya indirilmesine... Sanığın mahkemedeki saygılı davranışı da göz önünde bulundurularak cezanın 2 yıl 2 ay 20 güne düşürülmesine...

İ.B.’nin avukatı dava dosyasını temyize götürdü. Cezayı Yargıtay onarsa 16 yaşındaki bu çocuk cezaevine girecek.

Çocuk, 27 lira için, 2 yıl 2 ay 20 gün hapse konacak.

Yani...

Yüce adalet tecelli edecek!

Ben bu oğlanı tanımam, oğlanın babasını da tanımam.

Ama bu oğlanın ve babasının kim olmadıklarını iyi biliyorum.

Sadece şu hesabı yapamıyorum.

27 liraya 2 yıl hapis veriliyorsa...

Ona buna aktarılsa da bitirilemeyen, bir türlü sıfırlanamayan şu milyarlarca liraya kaç yıl hapis denk gelir?

Daha da önemlisi...

Denk gelir mi?