Çehov’un sevinci gibi

Yahu bu ülke vatandaşının bir tane bile sevineceği, gurur duyacağı bir gelişme olmaz mı? Olmaz olur mu hiç! Bütün dünya artık bizi biliyor! Daha ne olsun!

Büyük öykücü Anton Çehov’un 131 yıl önce yazdığı Sevinç isimli şu öyküyü okuyun hele...

***

Gecenin on ikisiydi.

Mitya Kuldarov telaşlı ve saçları perişan bir halde annesiyle babasının oturdukları daireye fırladı ve süratle bütün odalara girdi çıktı. Annesi ile babası yatmışlardı. Kız kardeşi yatağına uzanmış romanının son sayfalarını okuyordu. Liseli erkek kardeşleri uyuyorlardı. Annesiyle babası hayretle sordular:

“Nereden geliyorsun? Ne oldu sana?”

“Ah, sormayın! Bunu hiç beklemezdim! Hayır, katiyen beklemezdim! Bu... Bu inanılır bir şey değil!”

Sevincinden ayakta duracak hali kalmayan Mitya kahkahalarla gülerek koltuğa oturdu.

“İnanılır şey değil bu! Bunu aklınız almaz! Bakın!”

Kız kardeşi yataktan fırladı. Liseli küçükler uyandılar.

“Ne var, ne oldu? Benzin sapsarı kesilmiş!”

“Sevincimden anne! Beni şimdi bütün Rusya tanıyor! Bütün Rusya! Evvelce yeryüzünde kayıt memuru Dimitri Kuldorov isminde birinin mevcudiyetinden yalnız sizin haberiniz vardı. Şimdi bütün Rusya biliyor! Anneciğim! Aman Tanrım!”

Mitya yerinden fırladı. Süratle bütün odaları dolaştı ve tekrar gelip oturdu.

“Peki, ne oldu? Açık söyle!”

“Vahşi hayvanlar gibi yaşıyorsunuz. Gazete okuduğunuz yok. Oysa gazetelerde ne güzel şeyler var. Bir şey oldu mu hemen duyuluyor; gözden bir şey kaçmıyor. Ne kadar mutluyum! Aman Tanrım! Gazeteler yalnız tanınmış kişilerin adını basarlar. Fakat işte benim adımı da bastılar!”

“Ne diyorsun? Hani nerede?”

Babası sarardı. Annesi kutsal tasvire bakarak istavroz çıkardı. Liseli küçükler yataklarından fırladılar; sırtlarındaki kısa gecelik gömlekleriyle ağabeylerine sokuldular.

“Yaaa... Adımı gazetelere bastılar. Şimdi beni bütün Rusya tanıyor! Anne bu gazeteyi hatıra olarak sakla! Bazen okuruz! Bakın!”

Mitya cebinden bir gazete çıkararak babasına verdi ve parmağını gazetenin mavi kalemle etrafı çizilmiş olan yerine dayadı.

“Okuyunuz!”

Babası gözlüklerini taktı.

“Okusanıza!”

Annesi kutsal tasvire bakarak istavroz çıkardı. Babası öksürerek okumaya başladı:

“29 Aralık günü, akşam saat on birde kayıt memuru Dimitri Kuldorav...”

“Görüyor musunuz, görüyor musunuz? Devam ediniz.”

“... kayıt memuru Dimitri Kuldorov Küçük Bronnaya mahallesinde Kozhin binasındaki birahaneden sarhoş bir halde çıkarken...”

“Semyin Petroviç’le beraberdik... En ince noktasına varıncaya kadar her şeyi yazmışlar, devam ediniz, sonra! Dinleyin!”

“... sarhoş bir halde çıkarken ayağı kayarak Yuhnovski kazasının Durikina köyünden kızak sürücüsü İvan Drotov’un atının altına düşmüştür. Ürkerek Kuldorov’un üzerinden sıçrayan hayvan, içinde Moskova’nın ikinci lonca tacirlerinden Stepan Lukov’un bulunduğu kızağı sürükleyip Kuldorov’un üzerinden geçtikten sonra sokakta dörtnala koşmaya başlamış ve nihayet bekçi tarafından durdurulmuştur. Kuldorov baygın bir şekilde polis karakoluna nakledilerek doktor tarafından muayene edilmiştir. Ensesine yediği darbe...”

“Kızağın okundan bu baba... Sonra! Sonrasını okuyunuz!”

“... ensesine yediği darbenin hafif olduğu anlaşılmıştır. Vakaya tutanak tutulmuş ve kazazedeye de tıbbi yardım yapılmıştır.”

“Enseme soğuk suyla pansuman yapmamı tembih etmişlerdi. Okudunuz değil mi? Ha gördünüz ya işte! Şimdi bütün Rusya’ya yayılmıştır bu. Verin onu buraya!”

Mitya gazeteyi kaptı ve katlayıp cebine soktu.

“Şimdi hemen Makarovlara gidiyorum, onlara da göstereceğim... İvaniski’lere, Natalya’ya, İvanovna’ya ve Anisim Vasiliç’e de göstermek gerek. Hemen gidiyorum. Hoşça kalın!”

Mitya kokartlı kasketini başına geçirdi. Sevinçli ve muzaffer bir tavırla sokağa fırladı.

***

İşte bizimki de o hesap!

Gazete manşetlerini bir yana koyun, televizyonlardaki talkshow programlarında bile bizden söz ediyorlar. Yolsuzluklar, antidemokratik uygulamalar, facialar, katliamlar, var oğlu var...

Yaşasın! Bütün dünya artık bizi biliyor!