Oldun mu o kadar?

4 Haziran 1982, hava yine yağmurlu. Bizim Nilşeker'in sancıları geceden tutmuş, Zeynep Kamil'deler Hikmet Sultan ile. Elfi'yi teyzeye bırakmışlar. Sen bekle biz geleceğiz demişler, zira uzun yoldan bekledikleri bir misafir var. Kim? Ben tabi ki, yazarınız İdil. Nilşeker'ime biraz sancı çektirdikten sonra nihayet demişim ben geldim dostlar, onlarda hoş geldin demişler.

Seni eve getirdiklerinde tavşanlı kundağındaydın dedi Elfi, böyle kıpkırmızı bir şey. Bakıp kafamı çevirmiştim. Şimdi ise gece başın yastıktan düşmüş mü diye bakıyorum. Elfi ile aramızda 6 yaş var. Ne kavgalar etmiştik ben küçükken, o lisedeydi tabi, okulun güzel kızı, ben inek öğrenci. Sonradan değişti her şey. Ben büyüdüm. Pek hevesli olmasam da büyümeye, büyüdüm.

Okul bitti, iş güç, sonra bir müddet çalışmamak için direnen bendeniz... Elfi hep yanımda, Nilşeker ve Hikmet Sultan da öyle.

Geçen çarşamba ‘haydi kalk’ diye girdi odaya Elfi, doğdun. Ardından Nilşeker, iyi ki doğurmuşum diye sevdi beni. 32. Şaire göre 35 yolun yarısı ya, yolun yarısına 3 yıl kaldı hafız! Elini çabuk tut, yapacaklarını yap!

Ah be güzel şair! Şimdi gelsen de görsen yolun yarısı kaç dersin acaba? 45? 50? Benim zaman kavramım bir karışık, hep böyleydi zaten. Yolun yarısı şimdilerde kaç bilemem ama çok erken gidenler var onu bilirim.

Yaş 21, yaş 17, yaş 14, yaş 7.

Nereye giderler ki?

Bilemiyorum.

İnsan bazen cevap veremiyor.

Zira bazı sorular havuz problemlerinden beter. İki musluk bir havuzu 3 saatte doldururken, A yönünden B yönüne giden otobüsteki yolculardan biri acıktığını söylüyor. Hayat işte bazen bana böyle geliyor. Yaş 32 diyorum sonra, az biraz ciddiyet gözünü seveyim ya, yaşıtların çoluk çocuğa karıştı sen tutturdun hayat, kediler, belgeseller, kuşlar filan. Sonra bakıyorum, o kadar oldun mu sen be diyorum.

Oldum vallahi.

O kadar oldum.

O kadar ne kadarsa artık?