“Sevgide ayrılık yoktur”

Sadece bir hafta gibi kısa bir süre kaldı 2012’ye. Çocukken ablamla, hangi yıla geldiğimizde kaç yaşında olacağımızı hesaplardık. O yaşlarda neler yapıyor olacağımızı düşünürdük. Çok uzak görünürdü 2000’li yıllar. Şimdi ise, 2012’ye “Merhaba” diyeceğiz. Çocukken, kayıpların olabileceğini hesaba katmıyor insan. Benim, ablamı kaybedeceğimi hesaba katmamam gibi... Ya da onun, bu yıllarda olmayacağını bilmemesi gibi. Ama eminim, bir yerlerde başka planlar yapıyor. Belki benim ablam olarak değil ama kendi varlığı, ruhsal yolculuğu devam ediyor. Kim bilir belki de, yeni kardeşiyle hesap ediyor ileride kaç yaşında olacağını ve hayal ediyor. Ve birileri, bir yerlerde, zaman zaman eski kimliği ve eski yaşamında özlüyor onu. Gözleri uzaklara dalıyor, merak ediyor, dua ediyor onun için; “Şimdi her nerdeysen, bu yaşamından mutlulukları yanına kattığın, güzellik ve sevgi dolu bir hayatın olsun…” Belki hissediyordur.

Çoğumuz yaşamaz mıyız? Garip bir hüzün gelip yüreğimizi yoklamaz mı? Tuhaf bir özlem sarmaz mı ruhumuzu? Anlık, kısacık sürer, sonra irkilir, yeniden devam ederiz yaşama. İşte böyle anlarda, şimdi yeni hayatında olan, o giden sevdiklerimiz de, oldukları yerde aynı şeyi yaşarlar. O yüzden ben hemen dua ederim. Sevgi gönderirim. Bir gün yeniden hep birlikte olacağımızı bilerek, bir gün yeniden, dünyada gözyaşı dökerken yaşadığımız pek çok şey için gülümseyeceğimizi bilerek. Yıllar, hayaller hepsi karışacak renklerin arasına. Önemli olan, sadece yanımızda ne götürdüğümüz olacak. Tekamül sepetimizde nelerin olduğu. İzlerken tüm yaşamımızı ruhun merkezinden, kimi zaman sevinecek, kimi zaman geçemediğimiz dersler için “Tüh!” diyeceğiz. Sorun değil. Yaratan, her zaman telafi etme şansı verir, bir annenin şefkati gibi. Güvende olduğumuzu bileceğiz. Bizim geçemediğimiz derslerin başkalarına sağladığı faydaları ve belki de, geçmemek gerektiğini anlayacağız.

Hüzünlü mü geldi yazım size? Geride kalanları “onurlandırmak” istedim. Bizi bugünlere taşıyan annemizi, babamızı, evlatlarımızı, atalarımızı… Ablamın bir yerlerde olduğunu bilmek, güçlü kılıyor beni. İstedim ki, sizlerin de gidenleri varsa, siz de güçlü olun. Onlar için yapılacak en güzel şey, sevgi göndermek. Kendimiz için en güzeli de, sevgide ayrılığın olmadığını bilmek… Mümkün mü?

Ama sorarsanız bana, size yalan söylemeyeceğim. Ablamın erken vedasının beni üzdüğünü, bir yanımı eksik bıraktığını, kışları biraz daha uzun yaşadığımı saklamayacağım. Zaman zaman gözlerimi kapatıp, “Yaşasaydı nasıl olurdu?” diye düşündüğümü, esmer ellerini, güzel sesini hiç unutmadığımı… Zaman zaman “Keşke ben…” dediğimi gizlemeyeceğim. “Nasıl idare ediyorsun?” diye sorduğunuzda, size yalan söylemeyeceğim… Şimdi pek çok güzel dostlarım olduğunu, onların çocuklarının teyzesi olduğumu, arkadaşlığın kardeşlik gibi değerli olduğunu söyleyeceğim.

Her birinize varlığınız için sonsuz teşekkürler. Bir yanım eksik kalsa da, diğer yanımı o kadar güçlü tuttunuz ki sevginizle, inancınızla… Yaratan bir gün bana sorarsa, “Yeryüzünde hiç yalnızlık çekmedim” diyeceğim.

Tüm güzel dostlara, dost olmayanlara, çok güzel bir yeni yıl diliyorum.

Kaybettiklerimiz kadar, kazandığımız çok şeyin olduğunu görerek…

2012’de görüşmek üzere…